reż. Pupi Avati, Włochy 2010, 98 min.

Lino – dziennikarz sportowy i Francesca – specjalistka od języków średniowiecznych od wielu lat są wzorowym małżeństwem. Ich życie wydaje się uporządkowane, dostatnie i pozbawione większych zmartwień. Jedynym rozczarowaniem jest fakt, że nie mają dzieci. Ale nawet to nie zdołało oddalić ich od siebie, a tylko scementowało ich wzajemną miłość i oddanie.

Nagle z Lino zaczyna się dziać coś dziwnego. Zapomina, po co wstał z krzesła, umykają mu z pamięci nazwy przedmiotów. Na początku małżonkowie żartują sobie z tego, ale objawy szybko się nasilają. Diagnoza lekarska nie pozostawia złudzeń: Alzheimer. Lino coraz bardziej pogrąża się w chorobie, ale Francesca nie zamierza tak łatwo się poddać.

Film Pupi Avatiego to przewrotna opowieść o niezbadanych wyrokach losu, a zarazem wzruszająca love story o mężczyźnie, który coraz bardziej oddala się od rzeczywistości i kobiecie, która decyduje się trwać przy nim na dobre i na złe.

 

 

Pupi Avati powraca na duży ekran z tematem, który jest zawsze aktualny i któremu trudno jest stawić czoło, a robi to z odwagą i wielką delikatnością.

www.cultframe.com

„Długie dzieciństwo” Pupi Avatiego to więcej niż dobry film, to film głęboko ludzki.

Laura Cioni, www.ilsussidiario.net

Uparta i bezgraniczna miłość: oto istota nowego filmu Pupi Avatiego. (…) Fabrizio Bentivoglio udaje się trudne zadanie pokazania choroby, która nie ma widocznych zewnętrznych oznak.

www.nonsolocinema.com

Pupi Avatiemu udaje się w sposób elegancki i w nienagannym stylu opowiedzieć o chorobie, z którą wielu ludzi ma do czynienia, ale o której niewiele się mówi. Ta choroba wydaje się bardzo niepokojąca społecznie, bo niszcząco działa na jednostki i ich rodziny. I dlatego przesłanie Avatigo staje się tak ważne, opuszcza granice kina i zyskuje wymiar uniwersalny, wskazując, jak żyć godnie wobec tej choroby.

www.dgmag.it

Film Avatiego jest daleki od śmiechu i rozrywki, do których przyzwyczaiło nas włoskie kino. „Długie dzieciństwo” nie jest śmieszne, to 98 minut emocji i goryczy. Dawno nie widziałem tak pięknego włoskiego filmu.

Elena Spadiliero, www.wuz.it

Analiza choroby, która zakłóca umysł, jest precyzyjna, pokazana skromnie i realistycznie. Wszystkie sceny regresji do wieku dziecięcego są przesycone poezją. Film jest dobrze zagrany. Oprócz bardzo dobrych głównych bohaterów trzeba pamiętać o Serenie Grandi, Giannim Cavinie i Lino Capolicchio, poprowadzonych przez reżysera w mistrzowski sposób.

Lietta Tornabuoni, „La Stampa”

Bolesna historia, wspomagana przez muzykę, pokazana z człowieczeństwem, które jest zakorzenione w kinie Avatiego.

Maurizio Porro, „Corriere della Sera”

Głęboko poruszający.

festiwal Cinema Italian Style

W „Długim dzieciństwie" czuć dotknięcie dawnego mistrza. Ten brak pośpiechu, dyscyplinę w aranżacji kadrów, oszczędność słów i skromność wyznań.

Urszula Lipińska, Stopklatka.pl