miarecki
W ostatnich latach rośliny do dekoracji wnętrz zyskały na popularności. W sklepach oferowany jest ogromny asortyment, a kampanie nastawione są na promowanie korzystnego oddziaływania roślin na nasze samopoczucie.
Przy tak dużym wyborze roślin trudno się zdecydować na ich zakup. Zmieniając miejsce zamieszkania często zastanawiamy się jakie rośliny poradzą sobie w trudnych warunkach lub gdy czasem zapomnimy o ich podlewaniu. Poniżej prezentujemy kilka bezproblemowych gatunków, które urosną w każdym pomieszczeniu, pod warunkiem że będzie tam okno.
Wężownica gwinejska jest sukulentem liściowym o niewielkich wymaganiach świetlnych i wilgotnościowych. Charakterystyczne są długie, mieczowate, sztywne liście z ciemnozielonymi nieregularnymi poprzecznymi paskami. Osiągają one 20-150 cm długości i szerokości 2,5-7 cm. Liście wyrastają z krótkiego podziemnego kłącza.
Wymagania: Wężownica wymaga stanowiska jasnego do półcienistego, toleruje również miejsca o słabym oświetleniu. Optymalna temperatura wzrostu 18-25°C. Przy temperaturze niższej niż 12°C wężownica może zamierać.
Podłoże: Podłoże do uprawy powinno być gruboziarniste, żyzne i przepuszczalne, wskazany jest dodatek piasku lub drobnego żwiru oraz drenaż na dnie doniczki, pH 6,5–7,5.
Pielęgnacja: Rośliny wymagają umiarkowanego podlewania. W okresie intensywnego wzrostu podłoże powinno być wilgotne, ale nie mokre.
Wężownica toleruje krótkotrwałe okresy suszy, niewielką ilością wody rośliny można podlewać raz na 2-3 tygodnie. Nadmierna wilgotność podłoża powoduje gnicie kłączy i doprowadza do zamierania rośliny. W okresie intensywnego wzrostu nawozić co 2-3 tygodnie roztworem nawozów dla roślin o ozdobnych liściach.
Rozmnażanie: Wężownicę można rozmnażać przez podział silnie rozrośniętych okazów lub przez sadzonki liściowe. Sadzonki liściowe sporządza się z fragmentów liści o odcinkach 7-10 cm. Sadzonki należy umieścić w wilgotnym podłożu o temperaturze 20-24°C, ukorzenią się w ciągu 5-6 tygodni.
Choroby i szkodniki: Mogą pojawiać się tarczniki i zgnilizna korzeniowa, większym problem jest gnicie kłączy spowodowane nadmierną wilgotnością podłoża i zbyt niska temperatura.
Zamiokulkas zamiolistny (Zamioculcas zamifolia) jest sukulentem o niewielkich wymaganiach świetlnych i wilgotnościowych. Ozdobę stanowią pierzaste liście z podłużnie-eliptycznymi błyszczącymi, skórzastymi listkami od 4 do 8 po każdej stronie osi. Liście wyrastają krótkiego grubego podziemnego kłącza i osiągają 20-120 cm.
Wymagania: Zamiokulkas wymaga stanowiska półcienistego, toleruje również całkowite zacienienie. Optymalna temperatura wzrostu 18-25°C. Przy temperaturze niższej niż 15°C zamiokulkas zrzuca listki, wchodząc w okres spoczynku.
Podłoże: Podłoże do uprawy powinno być żyzne, próchnicze i przepuszczalne, wskazany jest dodatek piasku lub drobnego żwiru oraz drenaż na dnie doniczki, pH 5,0–6,5.
Pielęgnacja: Rośliny wymagają umiarkowanego podlewania. W okresie intensywnego wzrostu podłoże powinno być stale wilgotne, ale nie mokre. Zamiokulkas toleruje krótkotrwałe okresy suszy. Nadmierna wilgotność podłoża powoduje gnicie kłączy i doprowadza do zamierania rośliny. W okresie intensywnego wzrostu nawozić co 2-3 tygodnie roztworem nawozów dla roślin o ozdobnych liściach.
Rozmnażanie: Zamiokulkas można rozmnażać przez podział silnie rozrośniętych okazów lub przez sadzonki liściowe. Ukorzeniać można całe liście, jak i oderwane pojedyncze listki. Listki należy umieścić w wilgotnym podłożu o temperaturze 20-24°C, ukorzenią się w ciągu 3-4 tygodni.
Choroby i szkodniki: Mogą pojawiać się mszyce, większym problem jest gnicie kłączy spowodowane nadmierną wilgotnością podłoża. Uwagi: Przy zbyt silnym nasłonecznieniu listki stają się blade i mogą pojawiać się na nich brązowe plamy.
Zielistka Sternberga (Chlorophytum comosum) tworzy krótkie kłącze z białymi mięsistymi korzeniami, z którego wyrastają długie (20-40 cm) , łukowato wygięte, mieczowate zielone liście. Latem w pełni wzrostu z kątów liści wyrastają długie zwisające rozłogi, na których tworzą się młode rośliny potomne i drobne białe kwiaty. W uprawie najczęściej spotykane są odmiany o biało paskowanych liściach.
Wymagania: Ma niewielkie wymagania, dobrze rośnie na stanowisku jasnym, jednak należy unikać bezpośredniego nasłonecznienia. Przy niedoborze światła u odmian o biało paskowanych liściach mogą one zielenieć i przewieszać się. Optymalna temperatura wzrostu latem 14-20°C, zimą nie mniej niż 8°C.
Podłoże: Najlepszym podłożem do uprawy jest substrat torfowy z dodatkiem ziemi uprawnej; odczyn powinien wynosić pH 5,8-6,5.
Pielęgnacja: Zielistka należy do roślin łatwych w uprawie. Podlewać umiarkowanie, nadmiar wody powoduje gnicie korzeni. W okresie wegetacji zasilać rośliny co 10-14 dni, roztworem nawozów dla roślin o ozdobnych liściach.
Rozmnażanie: Zielistkę łatwo się rozmnaża przez cały rok przez odejmowanie młodych roślinek potomnych, które najliczniej tworzą się w okresie letnim.
Choroby i szkodniki: Podatna na mszyce. Po przesuszeniu lub z powodu braku składników pokarmowych końce liści zasychają.
Uwagi: Należy unikać suchego powietrza które powoduje zasychanie wierzchołków liści. W okresie niskiej temperatury liście mogą być blado wybarwione ze szklistym połyskiem, często przy niskiej temperaturze i nadmiernej wilgotności podłoża, rośliny staja się wiotkie, co jest spowodowane zagniwaniem u podstawy rozety liściowej.
Dracena obrzeżona (Dracaena marginata) krzew lub niewielkie drzewka o słabo rozgałęzionych pędach grubości 1-2 cm, z białawym nalotem. Liście bardzo smukłe, równowąskie do szablastych, ciemnozielone, błyszczące z czerwonobrązowym brzegiem, długości 30-60 cm i szerokości 2-3 cm.
Wymagania: Spośród dracen jest najmniej wymagająca. Stanowisko powinno być jasne, ale nie bezpośrednio nasłonecznione, dobrze rośnie w miejscach półcienistych. Optymalna temperatura do wzrostu 18-22°C.
Podłoże: Do uprawy najlepsze jest podłoże przepuszczalne i bogate w składniki pokarmowe, można zastosować substrat torfowy z domieszką ziemi ogrodowej; optymalny odczyn podłoża o pH 5,5-6,3.
Pielęgnacja: Draceny rosną szybko stąd w okresie letnim podłoże powinno być stale wilgotne, ale nie mokre, zima podlewać oszczędniej. Unikać zarówno mokrego, jak i zbyt suchego podłoża. W okresie wegetacji zasilać rośliny co 10-14 dni roztworem nawozów do roślin o ozdobnych liściach. Młode rośliny zaleca się przesadzać co roku, starsze rzadziej. Nadmiernie wyrośnięte łodygi można przyciąć wiosną, a roślinie należy zapewnić większy dostęp światła, które jest niezbędne do wznowienia wzrostu.
Rozmnażanie: Dracenę rozmnaża się łatwo przez sadzonki pędowe wierzchołkowe i z fragmentów łodyg. Sadzonki wierzchołkowe powinny posiadać 6-10 liści, a z części łodyg od kilku do kilkudziesięciu centymetrów. Sadzonki można wykonywać przez cały rok, jednak najlepszym terminem jest wiosna (luty-marzec).
Choroby i szkodniki: Dracena obrzeżona może być atakowana przez tarczniki i wełnowce oraz przędziorki. Uwagi: Przy niskiej wilgotności powietrza mogą zasychać wierzchołki liści.
Epipremnum złociste (Epipremnum aureum (syn. Pothos aureus, Rhaphidophora aurea, Scindapsus aureus)) jest pnączem o długich słabo rozgałęziających się pędach. Liście są szeroko jajowate o długości 6-10 cm i szerokości 6-8 cm. Na całej długości pędów pojawiają się korzenie przybyszowe, za pomocą których roślina wspina się po drzewach i konstrukcjach wspierających. U dorosłych okazów blaszka liściowa może osiągać 30-50 cm długości. Skórzasta blaszka liściowa z charakterystycznymi nieregularnymi żółtymi plamami i smugami.
Wymagania: Epipremnum dobrze rośnie w miejscach jasnych i lekko ocienionych, należy unikać bezpośredniego nasłonecznienia. Optymalna temperatura do wzrostu 18-22°C, zimą nie mniej niż 15°C.
Podłoże: Podłoże do uprawy powinno być przepuszczalne i bogate w składniki pokarmowe, może to być substrat torfowy z domieszką ziemi ogrodowej; odczyn powinien wynosić pH 5,0-6,5.
Pielęgnacja: Epipremnum jest rośliną o małych wymaganiach. W okresie wegetacji podłoże powinno być wilgotne, należy unikać stojącej wody w podstawku. W okresie intensywnego wzrostu latem zasilać co 7 dni roztworem nawozu dla roślin o ozdobnych liściach.
Rozmnażanie: Epipremnum łatwo się rozmnaża na wiosnę przez sadzonki pędowe wierzchołkowe lub śródpędowe z 2-3 liśćmi, które należy umieścić po 3-4 do doniczki.
Choroby i szkodniki: W uprawie mogą się pojawić tarczniki. Uwagi: Przy niedoborze światła nowe liście nie rozwijają się, lud opadają, a pędy nadmiernie wydłużają się.
Autor; dr inż. Piotr Czuchaj, Katedra Roślin Ozdobnych, Dendrologii i Sadownictwa Uniwersytet Przyrodniczy w Poznani, autor książki „Rośliny doniczkowe oczyszczające powietrze – w domu, w pracy, w szkole”
Dodaj komentarz