miarecki
Teatr Polski zaprasza na kolejne spotkanie i debatę z cyklu „Nasze obce. Rozmowy o wnętrzu i zewnętrzu polskości.” Tym razem rozmowa będzie dotyczyć o nierównościach rodzicielstwa w Polsce oraz o sztuki, która chce działać.
Czy w Polsce kobieta jest człowiekiem? Czy wszyscy rodzice są sobie równi, a wszystkie dzieci – nasze? Niekoniecznie. W takim razie istniejące nierówności powinny zostać wskazane i zlikwidowane podczas zwykłych rozmów z rządem. Jednak władza nie rozmawia, więc trzeba działać i mówić inaczej – niegrzecznie i nieestetycznie, gniewnie i wściekle. Z Agnieszką Szpilą oraz Justyną Tomczak-Boczko rozmawiać będzie prof. Przemysław Czapliński.
Agnieszka Szpila.
Pisarka, ekofeministka, kulturoznawczyni, aktywistka. Mówi o sobie, że jest istotą wszech-czującą i pozostającą w intensywnie intymnej relacji z bytem. W swoich książkach i tekstach podejmuje tematy związane z ludźmi dyskryminowanymi, mniejszościami, szczególny nacisk kładąc na osoby z niepełnosprawnościami. Jej pierwsza książka – „Łebki od szpilki” – to opowieść o niepełnosprawnych córkach. W „Bardo”, drugiej książce, ujmuje w oryginalny sposób problemu antysemityzmu, rasizmu i homofobii oraz LGBTQ+. W „Heksach” z kolei porusza problem dyskryminacji kobiet i palenia ich na stosach w procesach o czarostwo.
Swoją twórczość pisarską rozpatruje w kategorii projektów społeczno-polityczno-kulturowych, uważając pisanie książek – dla samego czytania – za anachroniczne i niestosowne w świecie zagrożonym katastrofą klimatyczna i ciągle obecnymi aktami ludobójstwa na różnym tle.
W czerwcu, nakładem wydawnictwa W.A.B., ukaże się czwarta książka autorki – „Octopussy i inne opowiadania postporno”, w której podejmuje zagadnienie konstruowania nowych wymiarów seksualności u schyłku antropocenu.
Justyna Tomczak-Boczko.
Doktorka językoznawstwa, filolożka języka hiszpańskiego, politolożka, aktorka, działaczka, ale przede wszystkim mama Apolonii i Jeremiego. Organizatorka i twarz poznańskiego protestu rodziców walczących o godną przyszłość dla swoich dzieci z niepełnosprawnościami.
Współpracowała z Teatrem Strefa Ciszy z Poznania, gdzie współtworzyła m.in. „Wodewil Miejski”, „Obraz mojego miasta”, „Judasze” czy „36,6”. Grała również w Meksyku w spektaklu „Ubu Rey” (2005). W kooperacji polsko-meksykańsko-luksemburskiej stworzyła spektakl „PoziomaPionowa” (2009) oraz napisała i zaśpiewała monodram „Cały ten Meksyk” (2011).
Jej życie uległo diametralnej zmianie wraz z narodzinami synka Jeremiego, o czym opowiada w swoim monodramie „Całe życie w dresach” (premiera miała miejsce w 2016 roku w Teatrze Ba-Ku Fundacji Barak Kultury). Od tego czasu, na scenach w całej Polsce, opowiada o tym, jak wygląda życie matki dziecka z niepełnosprawnościami.
Jako naukowczyni otrzymała pierwszą nagrodę na najlepszą pracę magisterską na temat Ameryki Łacińskiej, czego efektem była publikacja jej książki zatytułowanej „Entre la Virgen de Guadalupe y la Malinche – la maternidad de las mexicanas en testimonios orales” („Pomiędzy Matką Boską z Gwadalupe a Malinche – macierzyństwo Meksykanek w ustnych relacjach”, 2019). Książka jest owocem rocznych badań terenowych w Gudalajarze, w Meksyku. Pracuje w Instytucie Językoznawstwa Uniwersytetu Szczecińskiego, publikuje w kraju i za granicą.
Dodaj komentarz