Historia na miejskim bruku

Jak wyglądał przebieg średniowiecznych murów miejskich można się dowiedzieć uważnie patrząc pod nogi. W posadzce chodników Zarząd Dróg Miejskich zamontował 17 odlewanych tablic wskazujących granicę miasta przed wiekami.

Po uzgodnieniach lokalizacji oraz treści z Miejskim Konserwatorem Zabytków 17 tablic o wymiarach 70×30 cm zamontowano na Starym Rynku oraz ulicach: Wodnej, Woźnej, Wielkiej, Dominikańskiej, Szewskiej, Wronieckiej, przy skwerze Romana Wilhelmiego oraz 23 Lutego, Paderewskiego, Szkolnej, Wrocławskiej.

Mury miejskie wznoszono w celach obronnych. Już w czasach starożytnych otaczano nimi miasta. W średniowieczu mury miejskie były szczególnie popularne. Często uzupełniano je innymi fortyfikacjami, na przykład wieżami obronnymi. Pełniły również funkcje reprezentacyjne, dodawały miastom splendoru.

Mury miejskie w Poznaniu zaczęto budować w połowie XIII wieku. Wznoszone były z cegły na podstawie kamiennej. Do końca XIII wieku istniał już pełen obwód muru. Liczył około 1700 metrów. Decyzję o rozbiórce murów miejskich podjęli Prusacy po zajęciu Poznania w 1793 roku (II rozbiór Polski).

Do dziś pozostały jedynie fragmenty fortyfikacji, które zaczęto wznosić w średniowieczu. Najlepiej zachowały się fragmenty murów w okolicach Bramy Wronieckiej i baszty narożnej przy ulicy Masztalarskiej. Duży fragment muru zewnętrznego obejrzeć można przy ulicy Ludgardy, na Górze Przemysła oraz na ulicy Wrocławskiej.