“Czasem myślę o umieraniu” – mroczna podróż ku życiu

Film “Czasem myślę o umieraniu” to dzieło, które przykuwa uwagę od pierwszych chwil. Reżyserka, na co dzień znana z delikatniejszych opowieści, tym razem stawia na intensywność emocji i szersze spektrum ludzkiego doświadczenia. Główna bohaterka, Fran, jest klasycznym przykładem introwertyczki – osoby zamkniętej w swoim świecie, stroniącej od nadmiernego kontaktu z innymi, a każdy dzień jej życia przypomina marazm, z którego nie potrafi się wyrwać.

Fran, doskonale zagrana przez utalentowaną aktorkę, jawi się jako postać skomplikowana i wielowymiarowa. Mieszka sama, a jej rzeczywistość wypełnia rutyna: śniadanie, praca w biurze, powroty do pustego domu. Monotonia codzienności staje się dla niej ucieczką od rzeczywistych emocji. Jednak najdziwniejszym aspektem jej życia są mroczne fantazje o śmierci, które towarzyszą jej przez każdy dzień. Wraz z nią widz ma szansę zgłębić wodne głębiny ludzkiej psychiki, gdzie marzenia łączą się z lękami, a życie z nieuchronnością śmierci.

Interesującym zabiegiem w filmie jest zastosowanie humoru w konfrontacji z ciężką tematyką. Fantastyczne wizje Fran pełne są absurdalnych scenariuszy – od banalnych wypadków po nieprzewidywalne i surrealistyczne zdarzenia, takie jak uduszenie przez węża. Takie przedstawienie jej wyobrażeń sprawia, że widzowie mogą zarówno się śmiać, jak i zadawać pytania o to, co leży u podstaw takich myśli.

W życiu Fran następuje przełom, gdy do biura dołącza Robert – nowy kolega pracy. Jego charyzma oraz autentyczne zainteresowanie bohaterką są dla niej kompletnym zaskoczeniem. Robert nie tylko rozbudza w niej ciekawość, ale stać się może katalizatorem zmian. Jego zaproszenie do kina jest symbolicznym gestem: to próba otworzenia drzwi do życia pełniejszego i bardziej socjalnego. W drugiej części filmu obserwujemy rozwój ich relacji — budzenie się uczuć w obliczu gnębiącego Fran lęku i niepewności.

“Czasem myślę o umieraniu” to nie tylko portret introwertycznej duszy, ale także historia o radzeniu sobie ze strachem przed otwarciem się na innych. Film w subtelny sposób bada temat bliskości w czasach społecznej izolacji oraz przywołuje pytania o sens istnienia i miejsca dla relacji międzyludzkich w życiu każdego z nas.

Przy nowatorskim podejściu do narracji film staje się odzwierciedleniem współczesnych zmagań z wewnętrznymi demonami. Warto zwrócić uwagę na styl reżyserii oraz zdjęcia – każdy kadr jest przemyślany i emanuje atmosferą intymności oraz frustracji. To film, który pozostawia widza z refleksją nad własnym życiem, bólem oraz możliwymi ścieżkami do odkrycia radości pośród zimnych okowów codzienności.

“Czasem myślę o umieraniu” to zatem coś więcej niż tylko film – to emocjonalna podróż w głąb siebie, która porusza fundamentalne pytania o sens istnienia oraz wartość wzajemnych relacji. W świecie pełnym chaosu i gniewu należy pamiętać o prostych prawdach: życie jest ulotne, a miłość – fundamentem, który pozwala nam przejść przez nawet najtrudniejsze momenty.