KALENDARIUM POZNAŃSKIE – 10 LISTOPADA

Słońce w znaku Skorpiona

Ostrów Wielkopolski – Święto Miasta – proklamowanie Republiki Ostrowskiej
Francja – święto Św. Monitora
Panama – Rocznica Pierwszego Wołania o Niepodległość
Polska – Dzień Młodzieży
Romowie – Zniesienie Niewolnictwa
Turcja – Dzień Pamięci Kemala Atatürka
USA – Święto Korpusu Piechoty Morskiej
Dzień Przewodników i Ratowników Górskich

Urodzeni 10 listopada mają duże zdolności wynalazcze i racjonalizatorskie. Cenią sobie niezależność i życiową swobodę. Są pewni swoich możliwości.

Nie brakuje im męstwa ani cywilnej odwagi. W stosunku do otoczenia bywają nieufni i podejrzliwi. W miłości są zazwyczaj zazdrośni a względem własnej rodziny zbyt surowi.

Imieniny obchodzą: Andrzej, Lena, Ludomir, Leon

Cytaty na dziś:

• Kto się robi na osła, temu wszyscy ładują swoje worki. Przysłowie niemieckie
• Zgodność w chórze nie polega na śpiewaniu jednym głosem. Jerzy Leszczyński

KALENDARIUM POZNAŃSKIE

1437 Zmarł Stanisław Ciołek, biskup poznański, sekretarz królewski, podkanclerzy królewski Władysława Jagiełły.

Jego bratem był Wygand (chorąży a później kasztelan czerski). Studiował na Uniwersytecie w Pradze. Był kanonikiem gnieźnieńskim i poznańskim. W roku 1428 został biskupem poznańskim. Znany jest jako poeta polsko-łaciński. Podczas rządów króla Władysława Jagiełły został w 1410 powołany na sekretarza, lecz pozbawiony tej funkcji w roku 1417 za napisanie paszkwilu na królową Elżbietę. Ponownie powołany do pracy w roku 1420. W latach 1410-1420 brał udział w rokowaniach polsko-krzyżackich. Współpracował z biskupem krakowskim Zbigniewem Oleśnickim. Przeciwnik husytyzmu. Brał udział w Soborze w Bazylei. Pochowany jest w Warce.

1806 Władze i mieszkańcy Poznania zebrali się przed bramami miasta, by powitać wojska francuskie marszałka Davouta, zwycięzcy spod Auerstedt. Armia przyjęta entuzjastycznie pozostała w mieście do 15 listopada.

W wersalskich zbiorach, na co dzień ukryty przed oczami zwiedzających, znajduje się niewielki obraz. Pierwsze, co rzuca się na nim w oczy, to łąki i wiatraki, jednak tytuł dzieła nie pozostawia wątpliwości – to panorama XIX-wiecznego Poznania.

Była jesień 1806 r. Zwycięskiego pochodu napoleońskiej armii nic nie było w stanie zatrzymać – Francuzi i ich sojusznicy parli na wschod, zajmując jedno miasto za drugim. Na początku listopada dotarli do Poznania.

Ten właśnie moment pokazuje niepozorna akwarela z archiwum w Wersalu. Nosi tytuł Wkroczenie Francuzów do Poznania 6 listopada 1806 roku. “21 dni po bitwie pod Jeną” – głosi napis towarzyszący obrazowi – “pierwszy regiment strzelców konnych, dowodzony przez pułkownika Exelmansa, przybywa do Poznania. Davout [zwycięzca spod Auerstedt] był jeszcze we Frankfurcie nad Odrą.

Na obrazie Forta patrzymy na Poznań od zachodu, mniej więcej z okolic dzisiejszego Mostu Teatralnego. Jak zauważa Janusz Pazder, to dość rzadka panorama naszego miasta. Zazwyczaj jest ono pokazywane od północy, ze Wzgórza Winiarskiego, lub od wschodu, zza Warty. Większość obiektow daje się zidentyfikować bez większych problemów.

Począwszy od lewej strony widzimy więc Wzgórze św. Wojciecha i prawdopodobnie klasztor karmelitów, a nieco bliżej widza – być może magazyn zbożowy, który wówczas się tam znajdował. Obok – Ostrow Tumski z Katedrą, kościołem Najświętszej Marii Panny i Psałterią. Następnie, na dzisiejszym placu Wielkopolskim, wznosi się Inkwizytoriat – budynek sądowy.

Dzisiaj stoi tutaj gmach Archiwum Państwowego. Możemy też zobaczyć Zamek na Wzgórzu Przemysła, a między nim i zabudowaniami kościoła franciszkanow widać wyraźnie wieżę ratuszową. W centrum akwareli, z nieco wyniesionym ponad inne budynki dachem, Fort namalował kolegium pojezuickie. Kiedy Francuzi byli w Poznaniu, to tam właśnie swoją kwaterę miał sam Napoleon Bonaparte. [Źródło: Cezary Omieljańczyk, Wersal w Poznaniu, kultura.poznan.pl]

1887 We Lwowie urodził się Stanisław Jarocki malarz, scenograf.

W 1922 przeniósł się z Warszawy do Poznania, gdzie związał się przede wszystkim z Operą, ale pracował również dla Teatru Polskiego oraz dostarczał w latach 1929–1939 projekty dla teatrów w Łodzi i Warszawie.

Od 1945 w Jeleniej Górze i Poznaniu podjął pracę w teatrach dramatycznych, a następnie od 1947 współpracował z operami w Poznaniu, Bytomiu i Wrocławiu. Mieszkał stale w Puszczykówku k. Poznania, gdzie zmarł 8 października 1966.

Do jego najwybitniejszych osiągnięć w okresie międzywojennym należą dekoracje do Legendy Bałtyku, Borysa Godunowa, Casanovy, Erosa i Psyche, Giocondy, Aidy, Fausta, Nieboskiej komedii i innych. Często wystawiał swe prace w kraju i za granicą, m.in. we Frankfurcie n. Menem w 1926, na wystawie grupy „Ogniwo” w Poznaniu, której był w 1927 członkiem, w 1937 na Wystawie Światowej w Paryżu, gdzie otrzymał Grand Prix za projekty dekoracji i kostiumów do Kordiana i Sprzysiężenia Fiesca.

W 1939 za scenografię do Wieczoru trzech króli w Teatrze Polskim w Poznaniu otrzymał wyróżnienie ministerstwa.

Po wojnie w 1958 brał udział w wystawie moniuszkowskiej i w 1962 w wystawie scenografii w Warszawie. Z powojennych inscenizacji wymienić należy przede wszystkim dekoracje wykonane dla Opery Poznańskiej do Kniazia Igora, Wolnego strzelca, Lakme, Holendra Tułacza i Parii.

1905 W Poznaniu urodził się Mieczysław Mierzejewski kompozytor i dyrygent.

W latach (1921-1927) kształcił się w konserwatoriach w Poznaniu i Warszawie. Pracę dyrygencką podjął w Poznaniu od 1926. W latach (1929-1938) pracował jako dyrygent opery i filharmonii warszawskiej.

Prowadził chóry amatorskie (Koło Śpiewackie im. Stanisława Moniuszki i Chór Pocztowców), a także przedstawienia operetkowe w Teatrze Wielkim w Poznaniu i operowe w Teatrze Wielkim w Warszawie.

W 1937 dwukrotnie prowadził wykonanie „Stabat Mater” Karola Szymanowskiego w Warszawie (24 marca i 7 kwietnia na nabożeństwie żałobnym po zgonie kompozytora), zaś podczas międzynarodowej wystawy sztuki i techniki w Paryżu przedstawieniem baletowym z udziałem Polskiego Baletu Reprezentacyjnego i Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. Zmarł 11 stycznia 1998 w Warszawie.

1911 W tym dniu nastąpiło uroczyste poświęcenie nowo wybudowanego kompleksu budynków szpitalnych przy Auguste-Victorie-Strasse 1 -dzisiejszego Szpitala Klinicznego im. Heliodora Święcickiego.

Właścicielkami i wieloletnimi użytkowniczkami Szpitala były niemieckie siostry z ewangelickiego zakonu Diakonisek. Inicjatorką powstania Szpitala była ich pierwsza przełożona, a także założycielka poznańskich Diakonisek – Johanna Bade (1831-1911), niezwykła kobieta, która całe życie poświęciła dla dobra innych ludzi. Niestety, 1 czerwca 1911 r., na kilka miesięcy przed wielkim otwarciem nowego Szpitala i zaledwie dwa dni przed swoimi 80 urodzinami, Johanna Bade zmarła. Nową przełożoną poznańskiego domu została wówczas Mathilda von Mathulius (1911 – 1914) pracująca jako siostra od 1895 roku.

Nowo zbudowany szpital mieścił 210 pomieszczeń użytkowych. Od początku działało tu sześć oddziałów: wewnętrzny, okulistyczny, chirurgiczny, ginekologiczny, laryngologiczny i dziecięcy.

Uroczystość poświęcenie szpitala, źródło: Evangelisher Volkskalender auf das Jahr 1910, s. 97, za: https://e-lapidarium.pl/

Budynek spełniał od początku różne funkcje: służył jako miejsce zebrań poznańskich pastorów, organizowano w nim kursy informacyjne i misyjne dla kobiet oraz kursy dla żon pastorów. Dom stanowił centrum kościoła ewangelickiego w Prowincji Poznańskiej. Najważniejsza jednak była część szpitalna – jej sprawne funkcjonowanie było dla sióstr celem nadrzędnym. Służbę dla człowieka Diakoniski uważały bowiem za swoją misję.

Tymczasem renoma Szpitala szybko rosła. W 1913 roku leczono tu z powodu błonicy, między innymi, przyszłego księcia Holandii Bernharda zur Lippe-Biesterfelda. W tym samym roku 25 sierpnia Szpital odwiedziła także księżniczka Wiktoria Luiza Pruska, jedyna córka cesarza Wilhelma II Hohenzollerna i cesarzowej Augusty Wiktorii.

Kiedy w 1914 roku wybuchła I wojna światowa, Szpital został przekształcony w lazaret wojenny z oddziałem chirurgicznym na 100 łóżek. Rok 1915 przyniósł nasilenie działań wojennych. Niemcy i Rosjanie stoczyli wielką batalię pod Tannenbergiem. Coraz więcej było rannych. W salach leżało niekiedy od 20 do 30 rannych oficerów i żołnierzy, a 250 nowych sióstr niosło im samarytańską pomoc. Lata wojenne nie wpłynęły w żaden szczególny sposób na życie miasta i funkcjonowanie Szpitala. W 1919 roku hospitalizowano łącznie 4.386 Polaków, Niemców i Żydów. W listopadzie tego roku ulica Augusty Viktorii, przy której stał Szpital, zmieniła nazwę na Grunwaldzka.

W roku 1920 dyrektorem szpitala został dr med. Robert Weise, specjalista chirurg, ordynator oddziału chirurgicznego, który liczył wtedy 100 łóżek i miał 2 lekarzy asystentów. Na zastępcę wybrano jego brata – Georga.

Tuż po odzyskaniu niepodległości powstał pierwszy polski akt prawny zapewniający opiekę medyczną i przewidujący utworzenie systemu kas chorych. W Poznaniu, jak i w całym byłym zaborze pruskim, kasy chorych były już w pełni ukształtowane i wymagały jedynie reorganizacji i dostosowania do nowych warunków. W Szpitalu Diakonisek w I kwartale 1923 roku narósł poważny konflikt pomiędzy Kasą Chorych a Szpitalem (Zakonem). Władze Ministerstwa Zdrowia wydały zakaz kierowania chorych do szpitala Diakonisek, nakazując tym samym, aby go zbojkotować. Jednakże już w czerwcu tego roku Kasa Chorych w Środzie złamała ten zakaz i wysłała 3 chorych na leczenie do Diakonisek. Władze w Poznaniu nie przeoczyły oczywiście tej jawnej niesubordynacji i niemal natychmiast zwołano posiedzenie dyrektorów Kas Chorych. W dniu 2 lipca zastanawiano się nad bojkotem Szpitala. Impas pomiędzy kasami chorych został przezwyciężony w 1924 roku, gdy zaczęto ponownie przyjmować polskich chorych. Sytuacja uspokoiła się, a lekarze wrócili do swoich obowiązków.

Szpital Diakonisek, rok 1924, źródło: Repozytorium Cyryl / archiwum rodziny Firynów i Świetlików

W przedwojennym Poznaniu było 5 szpitali państwowych (1936 r.), natomiast Szpital Diakonisek był jedynym niemieckim szpitalem dla całej Wielkopolski i przyjmował chorych ewangelików oraz katolików. Chorzy byli tu sumiennie pielęgnowani i niemożliwe było, by ktoś był pozbawiony opieki w domu sióstr.

Od 1923 roku, kiedy to Szpital znalazł się w konflikcie z Zarządem Kasy Chorych i Poznania, wiele się zmieniło. Szpital zdobył uznanie w społeczności miasta. Stał się nieodzowną częścią służby zdrowia miasta, zwłaszcza po zawarciu umowy w 1928 roku z miejskim Szpitalem.

Przez 20 lat swojego istnienia otoczenie wokół szpitala prawie się nie zmieniało. Zwarta zabudowa przy ulicy Grunwaldzkiej kończyła się na wysokości dzisiejszej linii ulicy Przybyszewskiego. Dalej nie było żadnych budynków, a nowe osiedla przy ulicy Ostroroga (tzw. Abisynia) istniały tylko na desce kreślarskiej architekta. To miasto Poznań stopniowo „przybliżało” się do szpitala, aby wreszcie wchłonąć go w swoją strukturę.

W 1920 roku Zakład Diakonisek otworzył szkołę pielęgniarską. Uczęszczały do niej grupy złożone z kilkunastu zakonnic, a po zakończeniu tej trzyletniej szkoły siostry uzyskiwały polskie dyplomy pielęgniarek. Po zdanym egzaminie siostry mogły wykonywać pracę pielęgniarki na terenie całego kraju.

Źródło: Strony internetowe szpitala: http://www.spsk2.pl/strona/index.php?option=com_content&view=article&id=67&Itemid=51, dostęp 10.11.2012

1918 W Poznaniu ujawniła się  Straż Ludowa. Doktor Ernst Wilms zdjęty został ze stanowiska nadburnistrza miasta. Formalnie ustąpił 12 listopada.

Straż Ludowa – ochotnicza formacja utworzona jesienią 1918 na terenie Wielkopolski. Zadaniem Straży Ludowej była ochrona polskiej ludności przed atakami ze strony niemieckiej. Jej utworzenie miało duży wpływ na przebieg późniejszego powstania wielkopolskiego.

Pierwsze oddziały Straży, zwanej wówczas Obywatelską, zaczęto formować w październiku 1918. 17 października 1918 na tajnym spotkaniu w Poznaniu utworzono konspiracyjną 9 osobową Komendę Tymczasową Straży Obywatelskiej, na której czele stanął Julian Lange. Komenda ujawniła swe istnienie 10 listopada.

Straż funkcjonowała początkowo tylko w Poznaniu. Na skutek apeli Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej zaczęto tworzyć Straże w całym regionie. Określenie Straż Ludowa zaczęło pojawiać się 20 listopada.

Fot: Zaprzysiężenie Straży Ludowej. 23 lutego 1919, fot: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych

1941 Władze okupacyjne w Poznaniu wydały zakaz sprzedawania Polakom pszennego pieczywa.

1946 Upaństwowienie Teatru Polskiego w Poznaniu.

1947 Po raz pierwszy oficjalnie wystąpili poznańscy filharmonicy.

Inauguracja działalności filharmonii odbyła się 10 listopada 1947 roku pod kierownictwem Stanisława Wisłockiego. Od marca 1950 roku przy filharmonii działa chór Poznańskie Słowiki kierowany przez Stefana Stuligrosza. W 1968 roku ówczesny dyrektor Filharmonii Alojzy Andrzej Łuczak założył Młodzieżowy Ruch Miłośników Muzyki Pro Sinfonika, który do dzisiaj popularyzuje muzykę symfoniczną wśród młodzieży i dzieci wielkopolskich szkół. Z filharmonią związane są festiwale polskiej muzyki współczesnej “Poznańska Wiosna”, jeszcze jedna inicjatywa Szeligowskiego.

Salą koncertową Filharmonii jest Aula Uniwersytetu Adama Mickiewicza uważana za jedną z najlepszych pod względem akustycznym w Polsce. Siedziba mieści się natomiast w budynku dawnego Ziemstwa Kredytowego.

W 75 rocznicę wydarzenia, 10 listopada 2022 r. w Auli Uniwersyteckiej odbyła się jubileuszowa gala i koncert. Solistą wieczoru był Rafał Blechacz, zwycięzca XV Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Artysta wraz z orkiestrą Filharmonii Poznańskiej pod batutą Łukasza Borowicza wykonał Koncert fortepianowy a-moll Roberta Schumanna. Podczas gali  Jacek Jaśkowiak, prezydent Poznania wręczył Srebrną Pieczęć poznańskim filharmonikom.

1992 Przekształcenie poznańskiej rozgłośni Radia ZET w Radio RMI FM.

30 lipca 1992 r. nadawanie programu rozpoczęło warszawskie Radio Zet. 3 listopada 1992 roku filia Radia ZET w Poznaniu kończy działalność po otrzymaniu nakazu zaprzestania emisji.

“Chcemy być w zgodzie z ustawą, a w Poznaniu nie mamy zezwolenia na nadawanie” – mówi Agnieszka Wolfram, ówczesna dyrektor programowa Radia ZET. Warszawa zrywa współpracę. Taka jest oficjalna wersja. Prawdziwe powody znajdziemy jednak w książce “Moje Radio ZET”, wywiadzie-rzece z Andrzejem Woyciechowskim.

Brak pozwolenia na nadawanie był tylko pretekstem dla prezesa stacji Andrzeja Woyciechowskiego. W rzeczywistości stracił on zaufanie do inwestorów i postanowił natychmiast wycofać się ze spółki.

“Wtedy nikt nikogo ie prześwietlał. Dopiero później zorientowaliśmy się, że nasz partner to podmiot ściśle powiązany z Elektromisem. O aferze Elektromisu jeszcze się nie mówiło, ale w naszych relacjach coś się zaczęło psuć (…) Nie wnikając w szczegóły, docierało do mnie coraz więcej niepokojących sygnałów, rozmaitych informacji, które powodowały, że rosła we mnie nieufność do partnera. Decyzję podjąłem nagle i nie konsultowałem jej z nikim” – mówił Woyciechowski Iwonie Jurczenko-Topolskiej. *

Poszło o wpływy z reklam, problem z podatkiem i płatnościami dla ZUS. 3 listopada 1992 roku szef Radia ZET każe przerwać transmisję i wyłączyć połączenie z Poznaniem. W południe nie ma już wiadomości.

[Źródło: Iwona Jurczenko-Topolska, Krzysztof Dubiński, “Andrzej Woyciechowski, MOJE RADIO ZET”, Warszawa 2015. http://www.radiozet.pl/Urodziny-Radia-ZET/Historia-Radia-ZET]

2008 Na frontonie śródeckiej kamienicy przy ulicy Ostrówek 7 odsłonięto pamiątkową tablicę upamiętniającą Chór Chłopięcy przy 2. Drużynie Harcerskiej im. Kazimierza Wielkiego, który pięciokrotnie zdobywał I miejsce w Poznaniu w latach 1945-51.  

Na tablicy znajdują się nazwiska dyrygentów, gdzie jako pierwszy wymieniony jest jako założyciel tego zespołu śpiewaczego Edmund Kajdasz. Po nim batutę przejął Ryszard Danecki. W chórze śpiewał wtedy m.in. chłopięcym jeszcze głosem Mieczysław Dondajewski, późniejszy dyrektor Teatru Wielkiego w Poznaniu.  [Źródło: Ryszard Danecki, Od Smakosza do Fregaty. Na szlaku poznańskiej cyganerii artystycznej, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań 2010, s. 29]

ZDARZYŁO SIĘ 10 LISTOPADA

1370 Ludwik Węgierski został koronowany na króla Polski.

1444 W bitwie pod Warną sułtan Murad II pokonał wojska dowodzone przez króla Polski i Węgier Władysława II zwanego Warneńczykiem, który zginął na polu bitwy.

1483 W Eisleben urodził się Martin Luther, niemiecki reformator religijny.

1673 We Lwowie zmarł król Michał Korybut Wiśniowiecki.

1674 Na mocy traktatu westminsterskiego Holandia odstąpiła Anglii Nową Holandię.

1884 Urodziła się Zofia Nałkowska, polska pisarka polska, publicystka i dramatopisarka, posłanka do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy. (zm. 1954).

1888 Urodził się Andriej Tupolew, radziecki konstruktor samolotów, generał (zm. 1972).

1910 Lew Tołstoj opuścił dom rodzinny, by „pożyć razem z ludem i doświadczyć chłopskiego losu”.

1918 (niedziela) O godzinie 7:00 do Warszawy przyjechał Józef Piłsudski zwolniony z więzienia w Magdeburgu.

1927 Urodził się Edmund Fetting – aktor. Zagrał m.in. w: “Rękopisie znalezionym w Saragossie”, “Zazdrości i medycynie”, w serialach: “Królowa Bona”, “Stawka większ niż życie”, “Czarne chmury”. Dużą popularność przyniosły Edmundowi Fettingowi występy w telewizyjnym Teatrze Sensacji “Kobra”, a także dwie słynne ballady polskiego kina: “Deszcze niespokojne” z “Czterech pancernych” i “Nim wstanie dzień” z “Prawa i pięści”.

1936 Nominacja Edwarda Rydza-Śmigłego na marszałka Polski.

1945 Urodził się Lew Rywin, polski producent filmowy, aktor i polityk.

1947 W Poole w Wielkiej Brytanii urodził się Greg Lake, wokalista i gitarzysta basowy tria Emerson, Lake And Palmer.

Wcześniej, w latach 1969-1970, związany był z King Crimson. Uczestniczył między innymi w nagraniu „In The Court Of The Krimson King” (1969).

1950 Urodził się Jack Scalia, amerykański aktor.

1959 Urodził się Andrzej Iwan, polski piłkarz, reprezentant Polski.

1969 Pierwsza emisja amerykańskiego programu dla dzieci Ulica Sezamkowa.

1969 Urodziła się Ellen Pompeo, amerykańska aktorka, znana przede wszystkim z roli Meredith Grey w serialu Chirurdzy, za którą została m.in. nagrodzona Złotym Globem.

1978 Ukazał się album grupy The Clash „Give’Em Enough Rope” i Queen „Jazz”.
http://www.youtube.com/watch?v=Y86gw9xblsI&feature=related

1979 Urodził się Maciej Gołębiowski, polski aktor (Plebania jako Waldemar Śleboda).

1980 Sąd Najwyższy dokonał rejestracji NSZZ Solidarność ze statutem w oryginalnym brzmieniu.

1982 Zmarł Leonid Breżniew, sekretarz generalny KPZR. Jego następcą wybrano dwa dni później Jurija Andropowa, byłego szefa KGB.

2001 Nr 1 amerykańskiej listy przebojów: „Family Affair” – Mary J. Blige; US Top Album: „The Great Depression” – DMX.

2002 Zakończyły się wybory samorządowe. W dużych miastach – poza Krakowem, gdzie zwyciężył Jacek Majchrowski z SLD-UP – wygrywali na ogół kandydaci prawicy lub centroprawicy: w Warszawie – Lech Kaczyński, w Poznaniu – Ryszard Grobelny, w Łodzi – Jerzy Kropiwnicki. W wyborach do 13 z 16 sejmików wojewódzkich zwyciężyła koalicja SLD-UP, ale samodzielnie może rządzić jedynie w Lubuskiem.

2005 Rząd Kazimierza Marcinkiewicza otrzymał od Sejmu wotum zaufania.

2006 Zmarł Jack Palance, amerykański aktor pochodzenia ukraińskiego. Znany głównie z ról czarnych charakterów. Nagrodą Akademii Filmowej uhonorowano go w 1991 roku za drugoplanową rolę w komedii “Złoto dla naiwnych”. Odbierając ją, Jack Palance wykonał na scenie kilkanaście pompek (także i na jednej ręce). Wydarzenie to przeszło do historii kina, wielokrotnie nawiązywano doń i parodiowano je. (ur. 1919).

Imieniny obchodzą: Andrzej, Lena, Ludomir, Leon

Andrzej to imię popularne w Polsce od czasów przyjęcia chrześcijaństwa, pochodzi od greckiego wyrazu andreas – męski, szczery, troskliwy, łagodny.

W kościele katolickim jest jeszcze dziewięciu kanonizowanych i beatyfikowanych Andrzejów, w tym dwu Polaków – św. Andrzej Świerad, pustelnik z XI wieku i św. Andrzej Bobola, XVII wieczny jezuita.

Mężczyzna o tym imieniu jest szczery i odważny. Jest świetnym organizatorem i uzdolnionym kierownikiem. Chętnie radzi innym i otacza troską cierpiących. Posiada uzdolnienia telepatyczne, którymi kieruje się nie tylko w życiu zawodowym ale i domowym. Lubi ognisko domowe, kocha żonę, a dzieci wychowuje na zdolnych i uczciwych ludzi. Ognisko domowe założone przez Andrzeja to wzór do naśladowania dla innych

Lena to skrócona forma imion Helena i Magdalena, u nas używana także jako imię samodzielne.

Ludomir, to imię z języka starocerkiewnosłowiańskiego oznacza człowieka niosącego pokój