KALENDARIUM POZNAŃSKIE – 17 KWIETNIA

17 KWIETNIA Słońce w znaku Barana

Muzułmańskie Święto Ofiarowania – uznane jako jedno ze świąt Organizacji Narodów Zjednoczonych, proklamowane przez Zgromadzenie Ogólne NZ
Święto narodowe Syrii; rocznica proklamowania niepodległości w 1946
Kiribati – Narodowy Dzień Zdrowia
Samoa – Święto Flagi

Cytaty na dziś:

– Zdrowy rozsądek może zastąpić prawie każdy stopień wykształcenia, ale żadne wykształcenie nie zastąpi zdrowego rozsądku. Arthur Schopenhauer
– Wielu ludzi nie wie, co robić z rękami, wtedy chwyta za pióro i pisze. Francois de La Rochefoucauld
– Omnia orta occidunt et aucta sensecunt – wszystko, co powstało, ginie, a co wzrosło, starzeje się. Salustiusz (Caius Sallustius Crispus, 86 – 35 p.n.e.)

KALENDARIUM POZNAŃSKIE

1444 Król Władysław III Warneńczyk w Budapeszcie zniósł opłaty targowe pobierane bezprawnie na targu poznańskim starostów generalnych.

1867 Po uchwaleniu konstytucji Związku Północnoniemieckiego nie uwzględniającej żądań polskich o umieszczenie w niej paragrafu mówiącego o odrębności prowincji poznańskiej posłowie polscy złożyli mandaty.

Według konstytucji król pruski został przewodniczącym, a premier Prus kanclerzem Związku, natomiast jego organami ustawodawczymi miały być pochodzący z wyborów parlament (Reichstag) i mianowana przez rządy państw sfederowanych Rada Związkowa (Bundesrat), odgrywająca rolę izby wyższej. Po uchwaleniu konstytucji parlament rozwiązano i na dzień 31 VIII 1867 r. ogłoszono nowe wybory, teraz już do parlamentu Związku Północnoniemieckiego.

1880 Henryk Sienkiewicz czytał w Poznaniu fragmenty noweli „Za chlebem”.

1914 Urodził się Józef Burszta, polski etnolog, socjolog, historyk, profesor Uniwersytetu Adama Mickiewicza (zm. 1987).

Twórca redakcji Dzieł Wszystkich Oskara Kolberga, związany również z Muzeum Narodowego Rolnictwa w Szreniawie, był członkiem Stronnictwa Ludowego.

W badaniach etnograficznych postulował metody socjologiczne, wprowadził rozróżnienie terminów folklor i folkloryzm, w polskiej kulturze rozróżniał 3 nurty: miejski, chłopski i szlacheckofeudalny.

Negatywnie nastawiony do działalności władz PRL-u na wsi, szczególne zagrożenie widział w roli Państwowych Gospodarstw Rolnych.

W celu odbudowy tożsamości lokalnej postulował zbudowanie etosu opartego o własny region (wytworzenie Małych Ojczyzn). Jego prochy zostały złożone na cmentarzu junikowskim w Poznaniu, a jego nazwiskiem nazwano ulicę na poznańskim Świerczewie oraz salę wykładową w Collegium Historicum.

Józef Burszta we wsi Kopojno podczas badań etnograficznych Foto: wikipedia / UAM

1914 W Poznaniu urodził się  Olech Szczepski, lekarz, pediatra, rektor Akademii Medycznej w latach 1962–1964, doktor honorowy macierzystej uczelni. Uczestnik walk o Tobruk i bitwy o Monte Cassino.

Był synem Czesława, poznańskiego drukarza i działacza patriotycznego, właściciela drukarni i księgarni „Ostoja”. W latach 1923–1932 uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny. Po złożeniu egzaminu dojrzałości rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego.

Pracował w szpitalu wojskowym w Aleksandrii oraz do Tobruku. Prowadził tam batalionowy punkt opatrunkowy. Podczas walk o Monte Cassino był przydzielony do batalionowego punktu opatrunkowego w tzw. domku doktora, następnie do punktu opatrunkowego III batalionu. Po zdobyciu wzgórza kontynuował działania z 3. Dywizją.

Wojnę zakończył jako dowódca plutonu sanitarnego w stopniu porucznika, odznaczony między innymi dwukrotnie Krzyżem Walecznych, brytyjskimi War Medal, Defence Medal, Africa Star i Italy Star, oraz włoskim Croce al merito di guerra.

We wrześniu 1951 roku został dyrektorem szpitala zakaźnego przy ul. Mickiewicza w Poznaniu, gdzie w okresie epidemii choroby Heinego-Medina zorganizował 200-łóżkowy oddział dla chorych dzieci. 15 grudnia 1956 roku powołana została w Poznaniu II Klinika Chorób Dzieci, której organizację i kierownictwo powierzono Olechowi Szczepskiemu. W 1960 roku został wybrany dziekanem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej zaś w 1962 roku rektorem Akademii Medycznej.

6 stycznia 1975 roku Akademia Medyczna w Poznaniu nadała mu tytuł doktora honoris causa. W 1976 roku został członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, od 1977 roku był przewodniczącym Rady Naukowej Centrum Zdrowia Dziecka. Został odznaczony m.in. Orderem Uśmiechu (1974).

Zmarł w wyniku nowotworu wątroby 24 czerwca 1980 roku i został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Junikowskiego.

1919 Prezydentem i nadburmistrzem Poznania został Jarogniew Drwęski.

Ukończył Gimnazjum im. św. Marii Magdaleny. Prawniczo-ekonomiczną edukację kontynuował na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie. W Poznaniu na stałe osiedlił się po zakończeniu studiów w 1903 roku, podjąwszy pracę adwokata; rok później założył własną kancelarię prawniczą i pisywał artykuły o tematyce patriotycznej do polskiej prasy („Praca”, „Przegląd Poznański” czy „Przegląd Wielkopolski”). Następnie sprawował urząd członka Rady Miejskiej Poznania.

17 kwietnia 1919 roku Jarogniew Drwęski został powołany na stanowisko prezydenta Poznania. To właśnie jemu Poznanianie zawdzięczają spolszczenie nazewnictwa miejskiego, a także uruchomienie Opery Poznańskiej.

Jarogniew Drwęski zainicjował utworzenie Targów Krajowych, które wkrótce przekształciły się w funkcjonujące do dziś Międzynarodowe Targi Poznańskie. Jego rządy przyczyniły się do znacznego zmniejszenia bezrobocia i wskrzeszenia kultury poznańskiej. [Źródło: http://drwescy.weebly.com]

1942 W Jangi-Jul koło Taszkientu (Uzbekistan) pod dowództwem rtm. Zbigniewa Kiedacza utworzono batalion “S”, który stał się podstawą do odtworzenia 15 Pułku Ułanów Poznańskich w ramach 2 Korpusu Polskiego. Już 3 maja batalion obchodził uroczyście święto narodowe.

1945 W Teatrze Marionetek, dzisiejszym Teatrze Animacji odbyła się premiera przedstawienia “Śpiewak leśny” Henryka R. Żuchowskiego, był to jednocześnie pierwszy spektakl teatralny grany w powojennym Poznaniu. Wkrótce po tym teatr zaczął grywać na wyjazdach w wielkopolskich miejscowościach.

Właściwie teatr ten to jakby pięć w jednym. Najpierw był Poznański Teatr Marionetek, przekształcony wkrótce w Miejski Teatr Marionetek. Trzy lata później, w roku 1949, przemianowano go – na wzór modelu radzieckiego – na Państwowy Teatr Młodego Widza. W 1954 roku przyjął z kolei nazwę Teatru Aktora i Lalki, a w 1958 roku dopisał sobie sympatyczne imię – “Marcinek”, które tak doń przylgnęło, że przez najbliższe 31 lat nikt inaczej go nie nazywał. I wreszcie od 1989 nosi miano Teatru Animacji.

Teatr mieścił się w kamienicy przy Kościele Św. Marcina.  Zdjęcie z książki  “Bony, dzwony, betony. Poznań w latach 70. XX wieku”,  Danuta Książkiewicz-Bartkowiak, Magdalena Mrugalska-Banaszak, Wydawnictwo Miejskie

17 kwietnia 1945 roku, w pospiesznie odgruzowanej salce parafialnej w kamienicy przy kościele pw. Św. Marcina, odbyła się premiera “Śpiewaka leśnego” Henryka Żuchowskiego w reżyserii Haliny Lubicz. W spektaklu wystąpiły lalki Janusza Mazura, muzykę skomponował Ryszard Gardo.

Parę dni wcześniej, 9 kwietnia 1945 roku wydano oficjalną decyzję o utworzeniu w Poznaniu teatru lalek. W mieście spustoszonym przez II wojnę światową, znalezienie przestrzeni na działalność teatralną było niełatwym zadaniem. Jednocześnie pragnienie lalkarzy, by zabrać najmłodszych poznaniaków do świata wolnego od konfliktów zbrojnych, okazało się silniejsze. Dzięki determinacji Haliny Lubicz (pierwszej dyrektorki tego teatru), a także wsparciu jej przyjaciół lalkarzy, Poznań stał się jednym z pierwszych miast w powojennej Polsce, w którym rozpoczęła działalność scena lalkowa.

Oto fragment dokumentu konstytuującego tę decyzję: “Upoważniam ob. Halinę Lubicz, ur. 5 II 1906 w Białej Podlaskiej, zam. w Poznaniu przy il. Gen. Sowińskiego 22, urzędniczkę Wydziału Kultury i Sztuki, do zajęcia salki przy ul. św. Marcina (…) na piętrze dla Poznańskiego Teatru Marionetek.”

Na przestrzeni tych 75 lat poznański teatr lalek wielokrotnie zmieniał nazwę – był m.in. Miejskim Teatrem Marionetek, Państwowym Teatrem Młodego Widza czy Państwowym Teatrem Lalki i Aktora. W 1958 decyzją poznaniaków przyjął imię “Marcinek”. Choć już po paru latach pojawiły się pierwsze głosy postulujące zmianę tej (jak wówczas argumentowano) infantylnej nazwy, dopiero na początku siódmej dekady minionego stulecia (dokładnie w 1972 roku), decyzją Leokadii Serafinowicz, ówczesnej dyrektorki teatru, instytucja przyjęła nazwę Poznańskiego Teatru Lalki i Aktora, gdzie spektakle dla dzieci odbywały się pod szyldem Sceny Marcinek, a młodzież i dorośli przychodzili na Scenę Młodych. Ten podział obowiązywał do końca lat 80.

Choć współczesny Teatr Animacji w Poznaniu (tę nazwę nadał mu dyrektor i reżyser Janusz Ryl-Krystianowski w 1989) oficjalnie był “Marcinkiem” zaledwie przez 14 lat, w sercach wielu poznaniaków do dziś funkcjonuje właśnie pod tą nazwą. Niektórzy starsi mieszkańcy miasta są również przekonani, że od momentu wyburzenia kamienicy przy kościele św. Marcina, teatr lalek w ich mieście przestał istnieć.

Na szczęście w teatrze najważniejsza nie jest nazwa ani budynek. Teatr tworzą pozytywni wariaci zakochani w sztuce oraz widzowie pragnący brać udział w spektaklach. W stolicy Wielkopolski te dwie grupy nieustannie spotykają się już od 75 lat! [Agata Drwięga, materiały prasowe Teatru Animacji]

1951 W Poznaniu zmarł Adam Skałkowski, polski historyk, profesor Uniwersytetu Poznańskiego. (ur. 1877). Zajmował się historią Polski XVIII i XIX wieku. Pewne kontrowersje budziły jego odważne poglądy na Polskę końca XVIII wieku; Skałkowski krytykował Kościuszkę, był natomiast obrońcą króla Stanisława Augusta. Będąc wykładowcą Uniwersytetu Poznańskiego, przeszczepiał zamiłowanie do biografistyki swoim seminarzystom.

Jeszcze przed zwolnieniem z wojska, 4 lipca 1919, otrzymał propozycję objęcia stanowiska na nowo utworzonym Uniwersytecie Poznańskim.

Był aktywny w wielu towarzystwach naukowych. W roku 1937 wraz z profesorami F. Znanieckim i H. Ułaszynem opublikował oświadczenie potępiające „ghetto ławkowe” i „wszelkie dążenia do ograniczenia praw ze względów wyznaniowych, narodowościowych, czy rasowych” na uniwersytetach. Podpisał również jak wielu innych uczonych protest przeciwko ekscesom antysemickim („Dziennik Literacki” nr 24 XII 1937).

Po II wojnie światowej znowu dał się poznać jako świetny organizator pomagając ludziom poszkodowanym przez wojnę i odbudowując zbiory archiwalne i biblioteczne. Był przeciwnikiem komunizmu i odciągania studentów od zajęć na roboty „wykopkowe”. Publicznie, jako człowiek dużej odwagi, odcinał się do marksizmu.

Bronił swego kolegi prof. Ludwika Jaxy – Bykowskiego, oskarżonego o przynależność do Stronnictwa Narodowego. Bronił także swego ucznia S. Wasylewskiego oskarżonego o kolaborację z Niemcami. Te posunięcia Skałkowskiego były przyczyną jego usunięcia ze stanowiska dziekana. Na swoim ostatnim seminarium 10 grudnia 1948 roku odbyło się jego pożegnanie.

W styczniu 1949 komunistyczne władze przeniosły go na emeryturę. Była tak niska, że Skałkowski jako już stary człowiek musiał podjąć pracę w bibliotece uniwersyteckiej. Zmarł 7 kwietnia 1951 roku w Poznaniu, pochowano go na cmentarzu Górczyńskim.

1963 Urodził się Ryszard Grobelny, ekonomista, prezydent Poznania od 1998 do 2014 roku.

Absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1987 ukończył studia z zakresu planowania i finansów gospodarki narodowej na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu.

W 1992 wszedł w skład zarządu miasta. 14 grudnia 1998 rada miasta III kadencji wybrała go na urząd prezydenta Poznania. W 2002, gdy wprowadzono wybory bezpośrednie na to stanowisko, startował jako kandydat niezależny, popierany przez Platformę Obywatelską. Zwyciężył w II turze, wygrywając ze swoim poprzednikiem na tym stanowisku, Wojciechem Szczęsnym Kaczmarkiem, uzyskując poparcie 65,81% głosujących.

W 2003 objął funkcję prezesa Związku Miast Polskich. W 2005 zakazał organizacji w Poznaniu Marszu Równości. Decyzję tę oraz utrzymującą ją decyzję wojewody wielkopolskiego Andrzeja Nowakowskiego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił jako niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa polskiego i międzynarodowego.

W 2014 zainicjował powstanie KWW Ryszarda Grobelnego Teraz Wielkopolska, który uzyskał dwa mandaty w sejmiku wielkopolskim V kadencji (jeden z nich przypadł jemu samemu). Z ramienia tego samego komitetu ponownie wystartował na prezydenta Poznania, przechodząc do drugiej tury. W głosowaniu z 30 listopada 2014 przegrał z Jackiem Jaśkowiakiem z Platformy Obywatelskiej, otrzymując 40,9% głosów ważnych.

1977 Zmarł profesor Roman Drews jeden z najwybitniejszych chirurgów polskich XX wieku, kontynuator poznańskiej szkoły chirurgicznej prof. Antoniego Jurasza jr. (ur. 1908).

2019 Zmarł Ryszard Kaja, malarz, grafik, i scenograf, znany z popularnej serii plakatów Polska, zaprojektował także wystrój przestrzeni Starego Browaru. Urodził się 16 stycznia 1962 w Poznaniu.

Studiował w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (dzisiejsza ASP), w 1984 uzyskał dyplom z malarstwa w pracowni malarstwa doc. Norberta Skupniewicza. Debiutował w 1989 roku scenografią do dramatu „Hernani” Wiktora Hugo w Teatrze Wielkim w Łodzi. W latach 1995–2000 głównym scenografem w Teatrze Wielkim w Poznaniu. W 1998 został uhonorowany Medalem Młodej Sztuki. Ostatnie ilustracje wykonał dla miesięcznika Moda na Zdrowie. Jego ojcem był Zbigniew Kaja, grafik, scenograf, plakacista, matka – Stefania Kaja była ceramiczką i malarką. Jego życiowym partnerem był Leszek Jamrozik.

Był twórcą ponad 150 scenografii i setek kostiumów do spektakli teatralnych, baletowych, operowych i telewizyjnych oraz kilku filmów. Pracował na większości scen operowych w kraju oraz za granicą.

Główną inspiracją dla całej jego twórczości było specyficzne postrzeganie świata zaczerpnięte z prozy Bohumila Hrabala. Ryszard Kaja projektował ilustracje książkowe, programy teatralne, katalogi i przede wszystkim plakaty.

Był też twórcą popularnego cyklu Plakat Polska, mającego za temat miejscowości i regiony Polski.

Sporadycznie projektował wnętrza – np. pasaż w Starym Browarze w Poznaniu, wystrój lokali, prywatnych apartamentów. Współpracując z Muzeum Narodowym w Poznaniu przygotował m.in. oprawę plastyczną wystaw przygotowanych przez Joannę Dziubkową „VANITAS – Portret na tle sarmackich obyczajów pogrzebowych” oraz „Szlachetne dziedzictwo czy przeklęty spadek – Tradycje sarmackie w sztuce i kulturze” [wikipedia]

ZDARZYŁO SIĘ 17 KWIETNIA

1388 Papież Urban VI, mimo intryg i oszczerstw ze strony Krzyżaków i Habsburgów, przesłał do króla Władysława Jagiełły odręczny list nazywając monarchę najbardziej chrześcijańskim władcą. W tym samym czasie sąd papieski w Rzymie odrzucił żądanie Wilhelma unieważnienia małżeństwa Jadwigi z Jagiełłą.

1492 Krzysztof Kolumb otrzymał od Ferdynanda II Katolickiego i Izabeli I Katolickiej zadanie znalezienia zachodniej drogi do Azji.

1521 Martin Luther otrzymał ekskomunikę po tym jak publicznie spalił bullę wydaną przez papieża Leona X.

1524 Żeglarz Giovanni Verrazano odkrył zatokę Nowego Jorku.

1704 John Campbell wydał w Bostonie pierwszą amerykańska gazetę The Boston News Letter

1794 Insurekcja warszawska pod wodzą Jana Kilińskiego – oswobodzono miasto z wojsk rosyjskich.

1796 Urodził się Stanisław Jachowicz, bajkopisarz i pedagog, jeden z pionierów polskiej literatury dziecięcej, autor m.in. wiersza „Chory kotek”.

1860 Niedaleko Farnborough w angielskim hrabstwie Hampshire miała miejsce pierwsza walka bokserska o tytuł mistrza świata. Naprzeciw siebie stanęli: Brytyjczyk Tom Sayers i Amerykanin John Heenan. Po 12-rundowym pojedynku sędziowie ogłosili remis.

1875 Sir Neville Chamberlain wynalazł nową formę gry w bilard nazwną “Snooker”.

1892 Car wydał ukaz zabraniający pod surowymi karami tajnego nauczania w języku polskim na ziemiach litewsko-ruskich, zagarniętych w I i II rozbiorze.

1894 Urodził się Nikita Chruszczow, radziecki polityk, działacz międzynarodowego ruchu robotniczego, pierwszy sekretarz KPZR w latach 1953-64. Z wykształcenia tokarz, ślusarz. Chruszczow przebywał z wizytą w Poznaniu 18 lipca 1959 roku.

1924 Z połączenia trzech spółek filmowych Metro, Goldwyn & Louis B Mayer powstała Wytwórnia MGM.

1930 W ramach Gruzińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej wydzielono autonomiczną Abchazję.

1943 Urodził się Robert de Niro – amerykański aktor i reżyser. Znany z filmów: “Łowcy jeleni”, “Taksówkarz”, “New York, New York”, “Przylądek strachu”, “Misja”, sam wyreżyserował “Prawo Bronxu”.

1948 Urodził się w Czechosłowacji Jan Hammer. Po emigracji w 1968 r. do USA okrzyknięto go nadzieją pianistyki jazzowej. Grał m.in. w Mahavishnu Orchestra. Jest twórcą tematu przewodniego do filmów “Gliniarz z Beverly Hills”, „Miami Vice” – (1985) oraz “Crockett’s Theme” (1987).

1951 Urodził się Paweł Śpiewak, polski socjolog, historyk idei, publicysta, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, poseł na Sejm.

1952 Urodził się Robert Gliński, reżyser. Twórca takich filmów jak: “Niedzielne igraszki”, “Rośliny trujące”, “Łabędzi śpiew”, “Cześć, Tereska”, filmów dokumentalnych i spektakli w teatrze telewizji.

1954 Urodził się Apoloniusz Tajner, polski trener skoków narciarski, prezes PZN.

1955 Urodził się Jan Borysewicz, gitarzysta, lider i wokalista grup Lady Pank i Jan Bo, a wcześniej członek grup Apokalipsa, Budka Suflera i Breakout.

1960 W wypadku samochodowym podczas tourne w Anglii zginął Eddie Cochran, amerykański muzyk.

Miał 22 lata. Przedstawiciel białego nurtu we wczesnym rock and rollu. Reprezentował styl rockabilly wywodzący się z muzyki country. Jego wielki przebój Summertime Blues stał się wiodącym utworem nie tylko stylu muzycznego zwanego rockkabilly lecz stylu życia młodzieży amerykańskiej z charakterystycznymi fryzurami i stylem ubierania się. Był też jednym z pierwszych, którzy rozpoczęli eksport rock and rolla do Europy, to jego muzyki słuchali w młodości Jimi Hendrix czy Beatlesi. (ur. 1938).

1961 Inwazja w Zatoce Świń Na Kubie lądują oddziały emigrantów kubańskich wspieranych przez USA.

1964 Ford Mustang został wprowadzony do sprzedaży. Cena modelu podstawowego $2368.

1969 W San Francisco odbył się debiut sceniczny The Band. Do tej pory grupa ta akompaniowała Bobowi Dylanowi.

1979 Nr 1 amerykańskiej listy przebojów „Knock on Wood” – Amii Stewart.

1980 Urodził się Marcin Kołodyński, polski dziennikarz, aktor, prezenter telewizyjny.

W latach 1988-1998 był prowadzącym program młodzieżowy 5-10-15, potem współtworzył program Rower Błażeja. Zginął tragicznie w okolicach Zakopanego w 2001. Zjeżdżając na snowboardzie ze stoku, uderzył w ratrak. W 2001 ustanowiono nagrodę jego imienia przyznawaną w dzień jego urodzin 17 kwietnia.

1982 W Łodzi urodził się Jarosław Hampel, polski żużlowiec.

1987 Rządowy dziennik „Rzeczpospolita” opublikował założenia II etapu reformy gospodarczej w Polsce.

1989 Reaktywowano „Tygodnik Solidarność”, uzyskano zgodę na wydawanie „Gazety Wyborczej”.

1992 Zjazd Deputowanych Rosji przyjął nową nazwę państwa Rosyjska Federacja – Rosja.

1996 Trybunał Konstytucyjny, po raz pierwszy od 1929 roku rozpoczął rozprawę. Na ławie oskarżonych zasiadło 4 ministrów z rządów Rakowskiego i Mazowieckiego w związku z tzw. „aferą alkoholową’.

1998 W wieku 56 lat w Santa Barbara, zmarła Linda McCartney, od 1969 roku żona Paul McCartneya.

Zasłynęła jako fotograf i wielki popularyzator wegetarianizmu. Grała również na instrumentach klawiszowych, przede wszystkim w grupie męża Wings. Od lat cierpiała na raka piersi. O jej chorobie poinformowano w listopadzie 1995 roku.

2008 Piłkarz Roger Guerreiro otrzymał polskie obywatelstwo.

Urodzeni 17 kwietnia to porządni partnerzy życiowi. Są inteligentni i poważnie traktują swoje obowiązki. Oni najlepiej wiedzą jak należy dążyć do wybranego celu. Jeżeli są przekonani o jego słuszności wówczas nie brak im wytrwałości. W stosunku do bliźnich są dobrzy i serdeczni, chętnie służą im swoją pomocą, radą i wspomagają materialnie. Wadą ich jest niecierpliwość oraz zbytnia gorliwość.

Imieniny obchodzą: Anicet, Klara, Robert, Rudolf

Anicet to po grecku niezwyciężony, imię greckie, imię nosił to jeden z papieży

Klara to imię łacińskie utworzone ze słowa clarus – jasny, donośny, sławny. Klara jest kobietą gospodarną i zaradną. Potrafi kierować ludźmi, ponieważ ma umiejętność wyzwalania z nich najlepszych cech i postaw. W życiu jest dyplomatką, umie dogadać się ze wszystkimi, nawet z ludźmi jej wrogimi.

Robert to także niemiecki Rupprecht, to połączenie dwu wyrazów oznacza jaśniejący sławą, chwałą, imię pochodzenia gernańskiego. Podobne znaczenia ma też imię Rudolf.

Robert to imię ludzi energicznych, mających duże zdolności do kierowani innymi. Robert to znawca psychiki ludzkiej, a zna ją zarówno z teorii, jak i z praktyki. Umie bowiem obserwować ludzi i świat, a w razie potrzeby chętnie służy innym pomocą. Swoim wyglądem zewnętrznym przyciąga innych i zachęca do kontaktów. Jest oddany żonie i dzieciom, ceni życie rodzinne, nie lubi podróży.

Rudolf to mężczyzna zmysłowy. Lubi kobiety i z reguły ma szerokie kontakty towarzyskie i przyjacielskie. Ceni pieniądze i dobre interesy, z zawodu jest najczęściej handlowcem lub przemysłowcem. Jest skłonny do depresji. Rudolf uwielbia pochwały, a każda uwaga od jego adresem może całkowicie zdruzgotać jego charakter.