KALENDARIUM POZNAŃSKIE – 23 KWIETNIA

23 KWIETNIA Słońce w znaku Byka

Światowy Dzień Książki i Praw Autorskich – obchodzony z inicjatywy wydawców hiszpańskich, ustanowiony przez UNESCO w marcu 1997 roku.
Kościół katolicki: uroczystość św. Wojciecha, biskupa i męczennika, patrona Polski
Turcja – Narodowy Dzień Niepodległości i Dzień Dziecka
Wielka Brytania – Święto Orderu Podwiązki

Urodzonym 23 kwietnia talenty praktyczne i przedsiębiorczość pozwalają radzić sobie w życiu. Mają jednak złożoną naturę i bywają wrażliwi i uczuciowi oraz lekkomyślni i zazdrośni. Niczym nieuzasadnioną podejrzliwością potrafią uprzykrzyć życie własne i osób, których pragną. Cenią przy tym wygodny i niekłopotliwy tryb życia.

Cytaty na dziś:

– W życiu towarzyskim chodzi zawsze albo o polowanie na męża, albo o ucieczkę przed nim. Oscar Wilde
– Potrzebniejsze jest studiować ludzi niż książki. Francois de La Rochefoucauld
– Baran idzie przed Bykiem, po Bliźniętach Raki, Lew przed Panną uchodzi – te są letnie znaki. Przysłowie

KALENDARIUM POZNAŃSKIE

1253 Książęta Bolesław Pobożny i Przemysł I dokonali lokacji miasta Poznania na prawie niemieckim.

Założycielem miasta, a zarazem jego pierwszym wójtem był Tomasz z Gubina, który w roku 1253 otrzymał z rąk Przemysła I i Bolesława Kaliskiego zwanego Pobożnym – książąt panujących w Wielkopolsce, przywilej lokacji miasta. Miasto zostało założone na prawie magdeburskim, na mocy którego Tomasz z Gubina i jego potomkowie stali się dziedzicznymi urzędnikami zarządzającymi miastem w imieniu władcy (wójtami). W pierwszym okresie po lokacji miasta posiadali oni szereg przywilejów prawnych i finansowych, nadanych im przez władcę. Po krótkim czasie, przedstawiciele głównych rodów miasta (patrycjat) utworzyli Radę Miejską, na której czele stał burmistrz.

Tomasz z Gubina otrzymał tereny na lewym brzegu Warty (tereny nizinne, uprawne, lecz zalewowe). Otoczone one były usytuowanymi na wzgórzach osadami: na północy osadą Winiary (teren dzisiejszej Cytadeli), na zachodzie osadą z kościołem Św. Wojciecha, obok niego wzgórzem zwanym dzisiaj Górą Przemysława. Dalej znajdowało się wzgórze zwane Muszą Górą (dzisiejszy Plac Wolności), które sąsiadowało z osadą z kościołem św. Marcina. Po stronie południowej znajdowała się osada Rybaki. Na terenie otrzymanym przez Tomasza z Gubina znajdowała się tylko jedna osada z kościołem św. Gotarda, którą otrzymali wcześniej Dominikanie.

Pozostały teren jako niezabudowany, dawał możliwość zaplanowania nowego miasta według panujących wówczas koncepcji urbanistycznych. Centralnym miejscem miasta był plac handlowy z budynkami publicznymi, który sąsiadował z głównym kościołem miasta. Ulice zostały zbudowane na wzór szachownicy, a całość została otoczona murem z około 30 basztami i wieżami. Do miasta prowadziły cztery bramy: od strony wschodniej (od Warty) – Wielka i Wodna, od strony południowej Wrocławska, od strony północnej Wroniecka, a od strony zachodniej bramy nie było. Teren otrzymany przy lokacji i oznaczony murami określał przez ponad 500 lat granice urbanistyczne i administracyjne Poznania.

Od momentu lokacji miasta, stało się ono ważnym ośrodkiem rzemiosła (skórzano – futrzarskiego, tkackiego, spożywczego). Od XIII wieku Poznań stał się licznym skupiskiem Żydów (około 20% mieszkańców), co spowodowało, iż była to największa i najważniejsza gmina żydowska w Wielkopolsce.

Od XIV wieku miasto stało się siedzibą starosty generalnego Wielkopolski i stolicą województwa. Dzięki temu już pod koniec tego wieku Poznań był jednym z ważniejszych ośrodków handlu (sukno, futra, skóry, bydło, zboże) na szlaku z Litwy i Rusi do Niemiec i z Krakowa do Szczecina (1394 rok – uzyskanie prawa składu). Od połowy XIV wieku w mieście odbywały się targi świętojańskie. (http://www.poznancity.republika.pl/h1.htm)

1296 Po śmierci króla Przemysła II w Poznaniu odbył się zjazd możnowładców i duchowieństwa, na którym postanowiono, iż władcą Polski zostanie Władysław Łokietek.

1532 Szlachcic Chojeński z kilkunastoma hultajami najechał na kanonię katedralną w celu jej złupienia.

1854 Miał miejsce ostatni z 3 koncertów podczas pierwszego pobytu Wieniawskiego w Poznaniu.

Podczas pierwszego pobytu w grodzie nad Wartą Wieniawscy wystąpili trzykrotnie: 21, 22 i 23 kwietnia 1854 roku w sali Teatru Miejskiego (obecnie budynek Arkadii przy placu Wolności).

Szczególnie podniosły charakter miał koncert w dniu 23 kwietnia, kiedy to wręczony został złoty medal przyznany Henrykowi przez króla Prus Fryderyka Wilhelma IV Hohenzollerna „w uznaniu zasług położonych w zawodzie artystowskim”.

Zgodnie z obyczajami tamtych czasów w programie owych wieczorów – obok dzieł skrzypcowych i fortepianowych granych przez Henryka i Józefa – znalazły się ponadto pieśni solowe zaśpiewane przez poznańskie solistki: panie Flintzer-Haupt i Göthe oraz deklamacja w wykonaniu pana Czaschke, a także utwory dramatyczne: Trzech bohaterów Kalischa (21 IV), Dożywocie (22 IV) Maltitza i Wesoły, czyli chórzysta w podróży (23 IV) Schneidera, prezentowane po niemiecku przez aktorów Teatru Miejskiego.

Bracia Wieniawscy przedstawili obszerny program, imponujący nawet dzisiaj różnorodnością i wysokim stopniem trudności interpretacyjnych.

Henryk grał swoje ulubione dzieło, czyli  Koncert skrzypcowy e-moll op. 64 Mendelssohna oraz, charakterystyczne dla dziewiętnastowiecznej praktyki instrumentalnej, utwory wirtuozowskie: Ernsta Fantazję na tematy z opery „Otello” Rossiniego,  Paganiniego Wariacje „Di tanti palpiti” na tematy z opery “Tancred” Rossiniego Paganiniego i Air-varié d-moll Vieuxtemps’a. Z własnych kompozycji skrzypek zaprezentował Adagio élique i Polonaise à la gualdiera oraz transkrypcję Karnawału weneckiego Ernsta/Paganiniego. Z kolei w wykonaniu Józefa publiczność poznańska mogła posłuchać Rapsodii węgierskiej Liszta, Capriccio-brillante a-moll op. 22 Mendelssohna i Koncertu fortepianowego Webera, a także skomponowanych przez pianistę utworów: Barkaroli op. 9 i Valse de Concert op. 3. Jednakże największą sensację i podziw wzbudziło wspólnie przez obu Braci napisane dzieło – Grand Duo Polonaise op. 8.

W „Gazecie Wielkiego Księstwa Poznańskiego” można było przeczytać o tej kompozycji:

Wstęp z daleka zapowiada coś narodowego, tak ukrytego, jak w koronkach deseń, wzorek, którego na pierwsze wejrzenie nie odgadniesz, ale po rozpatrzeniu się poznasz, kędy go wiodła ręka po mistrzowsku. Nagle zwrot i już krakowiak suwa przed oczyma Twojego słuchu, ale zaledwie napomkniętego, tak wkrótce majaczeje, że tylko obłoczek, dymek z niego długo, długo się unosi i nareszcie znika w szumie tonów, któremi niby gankiem przechodzisz do salonu, gdzie ozwie się poważny polonez, ale i ten długo  nie potrwa i z nim trzeba się rozstać z boleścią, bo tak uroczysty, tak dzielny, żeby się go posłuchać chciało i noc całą, a tu granica koncertowi zakreślona; nie pozostało nam przeto  nic więcej, jak uczcić grzmotem oklasków rodaków artystów i prosić o więcej.

W tym samym dzienniku wydrukowano wiersz Do braci Wieniawskich:

Witajcie bracia w naszym starym grodzie – Witajcie mistrze! – Wy tak młodzi w lata. A już wam wielkość świeci w naszym przodzie. A – z jakąż chlubą spogląda sarmata – Na te wawrzyny co wam zdobią czoła – Wy godnizasiąśdź w świata mistrzów rzędzie – Was tak okrąża boskich tonów koło, Że ich ziem innych mistrz już nie zdobędzie. – O czymż tu mówić? – Ten wasz duet, mazur – To historya nasza, to księga żywota – Wyraźna – jasna, jakby nieba lazur; – O! Ją zrozumi ztęskniona sierota – Tonów tysiące – harmonia, cała – Jak w świata kuli, co ją Bóg stworzył – Oby nam kiedyś wspólnie tak zagrała- Oby nam wspólnie Bóg serca otworzył! Dzięki wam bracia, dzięki niezliczone – Za ten wasz balsam wlany w nasze rany – Wasze melodyje w duszach pieszczone – Trwać będą w sercach u Wielkopolany.

Na podstawie: Wykaz koncertów Henryka Wieniawskiego w Poznaniu opracowany przez Towarzystwo Muzyczne im. Henryka Wieniawskiego, wieniawski.pl, grafika z wystawy w Bibliotece Raczyńskich, pierwodruki kompozycji granych w Poznaniu, w tym Souvenir de Posen, op. 3. (mazurek napisany najprawdopodobniej w Poznaniu w 1854 roku, a dedykowany hrabinie Janinie Niemojowskiej z Wrześni).

1907 W Ostrowie Wielkopolskim urodził się Wojciech Bąk, pisarz, prozaik i poeta, tworzący głównie w ramach liryki religijnej.

Publikował w „Skamandrze”, „Wiadomościach Literackich”. Do 1939 roku był nauczycielem poznańskich szkół średnich, m.in. Liceum św. Marii Magdaleny. W 1935 roku otrzymał Złoty Wawrzyn Akademicki Polskiej Akademii Literatury.

Po wojnie redagował, wraz z Jarosławem Iwaszkiewiczem, „Życie Literackie” (1945–47). W latach 1945–1947 lat prezes oddziału poznańskiego Związku Literatów Polskich, w 1945 otrzymał nagrodę literacką miasta Poznania, w 1949 nagrodę Episkopatu Polski.

Po szczecińskim zjeździe Związku Literatów Polskich w 1949 roku, na którym przyjęto socrealizm jako obowiązujący kierunek literacki, publikacja religijnej poezji Bąka stała się niemożliwa. Od 1946 roku był też atakowany na łamach „Woli Ludu”.

W czerwcu 1950 roku na warszawskim zjeździe Związku Literatów Polskich zapowiedział zamiar wygłoszenia przemówienie o niszczeniu przez Żydów literatury i kultury polskiej, a następnie popełnienie samobójstwa. Wyprowadzony z sali, być może przez pracowników UB, został zamknięty w szpitalu psychiatrycznym.

Pobyt w tym zakładzie, podczas którego był bity, poważnie osłabił jego zdrowie. Wypuszczony pół roku później, stał się niewygodny dla poznańskiego środowiska kulturalnego; uznano go za antysemitę, podejrzany był także jego homoseksualizm. 18 maja 1952 roku został zatrzymany i ponownie zamknięty w szpitalu psychiatrycznym w Dziekance. Niektórzy członkowie poznańskiego ZLP rozpoczęli starania o jego ubezwłasnowolnienie, jednak w kwietniu 1953 Bąk, na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej, został wypuszczony ze szpitala. W maju 1953 roku został usunięty ze związku (przywrócono mu członkostwo po październiku 1956, jednak wówczas sam z niego zrezygnował).

W 1956 wydawnictwo Pallotinum opublikowało jego tom poezji Modlitewnik, następne tomiki wydawał m.in. PAX. Jednak prześladowania i inwigilacja Bąka trwały nadal (w 1960 roku był więziony), a sam poeta odizolował się od otoczenia. Zmarł 30 kwietnia 1961 roku w niejasnych okolicznościach.

Tworzący jako pisarz katolicki, po kilkuletnim przygotowaniu pod koniec życia stał się członkiem parafii ewangelicko-augsburskiej w Poznaniu. Mimo konwersji, został pochowany na cmentarzu przy ul. Lutyckiej, od 1982 roku jego prochy spoczywają na warszawskich Powązkach.

1945 Po wojnie rozpoczęły się zajęcia na Uniwersytecie Poznańskim.

Collegium Iuridicum przed II wojną światową

1969 W wypadku w wieku 37 lat zginął Krzysztof Komeda, [Krzystof Komeda-Trzciński] kompozytor i pianista jazzowy.

Jako pierwszy wprowadził na polskie sceny jazz nowoczesny, rozgłos przyniosła mu muzyka napisana do filmów Polańskiego (Dwaj ludzie z szafą, Nóż w wodzie).

Od czwartego roku życia pobierał lekcje gry na fortepianie. W wieku ośmiu lat został przyjęty do konserwatorium poznańskiego, jednak wojna pokrzyżowała plany edukacji muzycznej.

Przez lata wojny naukę gry pobierał prywatnie, a po zakończeniu wojny (do 1950 r.) zgłębiał teorię muzyki i grę na fortepianie w szkole państwowej. Po skończeniu szkoły średniej rozpoczął (za namową matki) studia medyczne wybierając laryngologię, chcąc dokształcać się w dziedzinie fonetyki. Po zakończeniu studiów lekarskich, Trzciński, rozpoczął pracę w klinice laryngologicznej w Poznaniu.

W tym też okresie zaczął używać (dla potrzeb występów scenicznych) pseudonimu “Komeda”, chcąc ukryć swoją fascynację muzyką jazzową przed przełożonymi i współpracownikami z pracy.

Jazz, pomimo “odwilży” październikowej 1956 roku, nadal był postrzegany przez władzę bardzo nieufnie. Fascynacja jazzem i przyjaźń ze znanymi muzykami wzmocniły związki Krzysztofa Trzcińskiego z muzyką, co było przyczyną rezygnacji z pracy w klinice w Poznaniu i poświęcenie się pracy muzycznej.

Współpracował z pierwszym, powojennym, pionierskim zespołem jazzowym – krakowsko-łódzką grupą “Melomani”, której filarami byli Jerzy Matuszkiewicz, Andrzej Trzaskowski i Witold Kujawski.

Grał z różnymi poznańskimi grupami rozrywkowymi m.in. z grupą Jerzego Grzewińskiego, która przekształciła się w zespół dixielandowy. Dixieland jednak nie spełniał aspiracji muzycznych Komedy. Pociągała go przede wszystkim muzyka nowoczesna – “modern jazz”. Dzięki tej pasji powstał “Komeda Sextet” (1956). Komeda zaprosił do współpracy Jana “Ptaszyna” Wróblewskiego i Jerzego Miliana odnosząc spektakularny sukces na I Festiwalu Jazzowym w Sopocie. (ur. 27.04.1931).

1987 Odmienny przebieg niż poprzednie spotkania z cyklu “Porozmawiajmy o Poznaniu” miał wieczór w “Empiku”. Bo też przyczyna była szczególna: sześćdziesięciolecie Poznańskiej Rozgłośni Polskiego Radia.

Oprócz wypełniających salę czytelników “Głosu” i radiosłuchaczy, w spotkaniu uczestniczyło kierownictwo Ośrodka Radiowo- Telewizyjnego.

Historię Rozgłośni przedstawili redaktorzy Jerzy Lorych i Grzegorz Romanowski. Z taśmy magnetofonowej odtworzono kolejne sygnały poznańskiego radia, kończąc na nowym sygnale, który od 24 kwietnia “wszedł” na fale radiowe. Stanowi go nowa aranżacja muzyczna pierwszych taktów Roty Marii Konopnickiej.

Pierwsi publiczni słuchacze przyjęli sygnał brawami. Redaktor, sprawozdawca i reżyser (od 1971 r. na emeryturze) Ludomir Budziński – żywa historia poznańskiego radia i “promotor” telewizji, w barwnej formie przekazał swe wspomnienia z dziesiątków lat pracy. Wspominkami podzielili się kolejno: Witold Ferchmin, Marian Szukalski, Feliks Staniszewski, Zygmunt Rypiński, Kazimierz Groński, Adam Góralski- -Pawlikowski (rodak z Wenezueli) i Zbigniew Bączkowski. [Kronika Miasta Poznania]

2022 Regularne kursowanie tramwajów rozpoczęło się w kierunku Naramowic. Na inaugurację zaplanowano także dodatkowe kursy turystyczne. Na miłośników pojazdów szynowych czekała też niespodzianka – możliwość przejazdu odrestaurowanym tramwajem typu 4N1 sprowadzonym z Krakowa.

Od soboty 23 kwietnia, od pierwszych kursów porannych, tramwaje linii nr 10 kursowały między pętlą Dębiec PKM a przystankiem końcowym Błażeja. W odpowiedzi na potencjalne duże zainteresowanie uruchomieniem trasy, w sobotę między godziną 10 a 18 jeździły dwie dodatkowe linie tramwajowe – turystyczna nr 20 i normalna nr 33. Linią nr 20  można było przejechać całą nową trasę z Wilczaka do Błażeja, natomiast tramwaj nr 33 dojedzie z Naramowic do Starego Zoo na Jeżycach.

Pod hasłem „tramwaj na Naramowice” kryje się ogromne przedsięwzięcie. Sam plac budowy nowego torowiska rozciągał się na ponad trzy kilometry, a do tego zajmujemy się jeszcze ulicami. Żeby tramwaj mógł dojechać do ul. Błażeja, najpierw trzeba było położyć też kilometry kabli dostarczających prąd, przebudować infrastrukturę podziemną, zrobić odpowiednie odwodnienie. Przed nami jeszcze pozostałe prace, dzięki którym Naramowice zyskają także wygodny układ drogowy z chodnikami i trasami rowerowymi – mówi Justyna Litka, Prezes Poznańskich Inwestycji Miejskich.

Ponad 3-kilometrowa trasa tramwajowa jest gotowa po niespełna dwóch latach od rozpoczęcia zasadniczych robót budowlanych (na przełomie maja i czerwca 2020 r.). Torowisko swój początek ma przy pętli Wilczak, która została przebudowana w 2019 roku. Od sierpnia 2021 r. tramwaj jeździ wzdłuż ul. Naramowickiej do ul. Włodarskiej. Od początku października ubiegłego roku można już dojechać w rejon ul. Lechickiej.

ZDARZYŁO SIĘ 23 KWIETNIA

997 Wojciech, biskup praski został zabity przez Prusów, prawdopodobnie w okolicach Elbląga. Kościół katolicki uznał go za męczennika. Św. Wojciech jest patronem Polski.

1348 Edward III ustanowił Order Podwiązki.

1401 Papież Bonifacy IX udzielił dyspensy od przeszkody małżeńskiej, dla zawarcia związku małżeńskiego między Anną Cylejską a królem Polski Władysławem Jagiełło.

1500 Portugalski żeglarz Pedro Cabral wylądował w Ameryce Południowej i zaanektował Brazylię (Terra da Vera Cruz). Dokładnie rok później armadą 6 statków powrócił do Lizbony.

1815 Urodził się Adam Piotr Mierosławski, podróżnik, żeglarz, powstaniec. Znany był jako odważny żeglarz (handlujący m.in. z piratami), żołnierz Wiosny Ludów, jako dowódca – o cechach despotycznych. W okresie po upadku powstania listopadowego był także ważną postacią francuskiej masonerii (w loży w Besancon). Znalazł swe miejsce w późniejszej literaturze, jako bohater powieści Mariana Mickiewicza – „Odmieniec”.

1867 Opatentowano Zoetrop, pierwsze urządzenie do pokazywania ruchomych obrazów, wynalezione przez Williama E. Lincona.

1867 Królowa Victoria i cesarz Napoleon III ogłosili plany budowy tunelu pod kanałem La Manche.

1917 Urodził się Dorian Leigh, amerykańska supermodelka. Stała się prekursorką top modelek, jej zdjęcia siedmiokrotnie w ciągu jednego roku (1946) były na okładce Vogue. (zm. 2008).

1928 Urodziła się Shirley Temple, amerykańska aktorka i dyplomata. Największa dziecięca gwiazda w dziejach kina.

1935 Prezydent RP Ignacy Mościcki podpisał tekst nowej konstytucji – „kwietniowej”. Na jej mocy wprowadzono w Polsce autokratyczny, prezydencki system rządów (zerwano z trójpodziałem władzy, stawiając prezydenta ponad władzami ustawodawczą i sądowniczą), zniesiono proporcjonalność wyborów.

1936 W Vernon, w Teksasie, urodził się Roy Orbison.

Jednym z jego pierwszych przebojów była piosenka “Only The Lonely” z 1960 roku, a największym hitem stało się nagranie “Oh, Pretty Woman” – w roku 1964 przez trzy tygodnie był to Numer Jeden na liście “Billboardu”. Kilka lat temu piosenka została przypomniana dzięki filmowi “Pretty Woman”. W 1987 r. Roy Orbison został wpisany do Rock And Rollowego Salonu Sławy. Rok później został członkiem supergrupy Travelling Wilburys, wspólnie z Bobem Dylanem, Jeffem Lynem, Tomem Pettym i Georgem Harrisonem. Zmarł 6 grudnia 1988 na atak serca – jego ostatnim, pośmiertnym przebojem, została piosenka “You Got It”, pochodząca z ostatniego albumu “Mystery Girl”.

1945 Państwowy Urząd Repatriacyjny przystąpił do organizowania akcji przesiedleńczej na odzyskane ziemie zachodnie i północne.

1956 Sąd Najwyższy USA zdecydował o zakończeniu segregacji w autobusach.

1966 Urodził się Piotr Klatt, lider i wokalista grupy Róże Europy, a wcześniej Lalki Kaliguli. Jest także dziennikarzem radiowym i telewizyjnym.

1968 W Anglii wypuszczono do obiegu pierwsze monety w systemie dziesiętnym, 5 i 10 pensów.

1969 Urodziła się Renata Mauer-Różańska, polski strzelec sportowy, zdobywczymi złotego medalu na Olimpiadzie w Atlancie oraz Sydney.

1979 Nr 1 amerykańskiej listy przebojów: „Heart Of Glass” – Blondie.

1980 Urodziła się Małgorzata Socha, polska aktorka (BrzydUla jako Violetta Kubasińska).

1984 Zidentyfikowano AIDS (Acquired Immune Deficiency Syndrome – zespół nabytego niedoboru odporności), chorobę wywoływaną przez wirus HIV.

1985 Po 99 latach sukcesów Coca-Cola ogłosiła zmianę tajnego składu swego najlepiej sprzedającego się na świecie napoju bezalkoholowego, z czego jednak w niedługim czasie się wycofała.

1985 Madonna otrzymała poczwórną „Platynową płytę” za album „Like A Virgin”.

1990 Namibia została członkiem ONZ.

1992 Po zabiegu rzymskich lekarzy zaszła w ciążę najstarsza kobieta w historii, 62 letnia Cocetta Ditessa.

1992 McDonald’s otworzył pierwszą restaurację w Chinach.

1993 Erytrea zadecydowała o odłączeniu się od Etiopii.

1994 Rozpoczął się 2 dniowy Kongres Zjednoczeniowy Unii Demokratycznej i Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Przewodniczącym nowego ugrupowania pod nazwą Unia Wolności został wybrany Tadeusz Mazowiecki, wiceprzewodniczącym – Donald Tusk.

1999 Sejm zgodził się na wprowadzenie do polskiego prawodawstwa instytucji separacji małżeńskiej.

2000 Nr 1 bryt. listy przebojów “Toca’s iracle” – Fragma; UK Top Album “Play” – Moby.

Imieniny obchodzą: Ilona, Idzi, Jerzy, Wojciech, Gerard

Jerzy to popularne w Europie imię późnogreckie Georgios, utworzone z terminów rolniczych: georgeo– uprawiam, georgia – rolnictwo. W Polsce popularne od XIII wieku. Mężczyzna o tym imieniu jest skromny, prostolinijny, prawdomówny i sprawiedliwy. Jego naiwność i wiarę w dobre intencje często wykorzystują inni udzie. Łatwo popada w złość, melancholię i depresję.

Ilona jest węgierską formą imienia Helena. Ilona jest kobietą zdecydowaną, ma uzdolnienia kierownicze, nie lubi, gdy ktoś wydaje jej polecenia lub rozkazy. Postępuje sprawiedliwie, jest szlachetna i prostolinijna. Energiczna, pełna temperamentu, wrażliwa. Ceni towarzystwo. Pozostaje wierna mężczyźnie, którego wybrała.

Wojciech to imię pochodzenia słowiańskiego, tłumaczone jako “ten, kto znajduje uciechę, radość w wojowaniu, kogo cieszy walka”. Wojciech jest energiczny i pracowity. Zdolny do epokowych odkryć. Ma krytyczny umysł, szybko i trafnie podejmuje decyzje. Wcześnie zakłada rodzinę. Ma dar jednania przeciwników, uchodzi za człowieka prawego.

Patron dnia św. Wojciech, biskup i męczennik został zamordowany przez pogańskich Prusów, gdy przybył do nich jako misjonarz w 997 r. Świętemu Męczennikowi zawdzięcza polski Kościół ustanowienie w Gnieźnie arcybiskupstwa. Uniezależniało to polskich biskupów od niemieckiego arcybiskupstwa w Magdeburgu. Św. Wojciech jest jednym z głównych patronów Polski.