KALENDARIUM POZNAŃSKIE – 28 GRUDNIA

Słońce w znaku Koziorożca

Dzień Różnorodności Biologicznej

Hiszpania, Meksyk – Dzień Niewiniątek (el Día de Inocentes, Dzień Niewinnych Dzieci Betlejemskich), odpowiednik prima aprilis
Międzynarodowy Dzień Pocałunku

Urodzeni 28 grudnia często zadziwiają otoczenie aktywnością, wytrwałością i dowcipem. To ludzie sukcesu, którzy radzą sobie w każdej sytuacji i nigdy nie spoczywają na laurach. Ich wady to egoizm, chciwość i podejrzliwość.

Imieniny obchodzą; Antoni, Cezary, Godzisław, Teofila, Gemma, Dobrowieść, Domna, Domniusz, Emma, Troadiusz.

Cytaty na dziś:

• Mali ludzie zdolni są do jednej tylko wielkiej rzeczy – do robienia wielkich świństw. Witold Zechenter
• Wartość ma nie dzieło, lecz działanie. Co się aktualnie czyni, to żyje. To co uczynione jest martwe. Schefer
• Jaka pogoda na Cezarego taka do stycznia pierwszego. Przysłowie

KALENDARIUM POZNAŃSKIE

1579 Poznański drukarz Jan Worlab Starszy otrzymał od króla Stefan Batorego przywilej na wyłączny druk zbioru kazań Postille autorstwa księdza Jakuba Wujka.

Jan Worlab pracował wyłącznie dla poznańskich jezuitów i wspierał aktywnie poznański oraz wielkopolski ruch kontrreformacyjny. Wytłoczył ogółem ponad sto druków, głównie dysput religijnych, kazań, dzieł filozoficznych, wierszy, czy pozycji historycznych oraz politycznych. Drukował po łacinie i po polsku, ale dysponował też zestawem czcionek greckich. Druki wolrabowskie nie ustępowały zagranicznym pod względem jakości. Po jego śmierci drukarnię przejęła żona Barbara, a potem synowie, Jan (przeniósł się, wraz ze swoją częścią drukarni do Kalisza) i Marcin (pozostał w Poznaniu, sygnował druki, ale sam nie zajmował się już drukarstwem)

Jego znakiem firmowym był pelikan karmiący pisklęta, nad którym umieszczono znak IHS. Całość znajdowała się na tle ornamentu roślinnego. Pod spodem, na wstędze, widniała sentencja: Sic his qui diligunt. Z prawej strony znajdował się Polski Orzeł, a z lewej herb Poznania.
[Źródła: Olga Antowska-Gorączniak, Źródłą archeologiczne do dziejów drukarstwa na przykładzie drukarni z Ostrowa Tumskiego w Poznaniu, w: Folia Praehistorica Posnaniensia, tom XX, Poznań, 2015, s.56, ISSN 0239-8524, praca zbiorowa, Wielkopolski Słownik Biograficzny, PWN, Warszawa-Poznań, 1981, s.841, ISBN 83-01-02722-3, wikipedia]

1869 W Gnieźnie urodził się Paweł Gantkowski, profesor wydziału lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego, działacz społeczny.

W 1897 rozpoczął pracę w “Nowinach lekarskich” w Poznaniu. W 1901 został docentem. Zaangażował się w ruch abstynencki. W 1907 został prezesem Związku Polskich Stowarzyszeń Abstynenckich w b. Rzeszy Niemieckiej. Założył też koło abstynenckie “Wyzwolenie”. Na wniosek Urzędu Miasta organizuje w Poznaniu placówkę leczenia dla alkoholików, której zostaje kierownikiem aż do końca życia.

W 1921 został mianowany profesorem honorowym higieny społecznej, a w 1922 – profesorem nadzwyczajnym.

Dzięki jego staraniom Uniwersytet Poznański uzyskał grunty przy ul. Bukowskiej pod budowę wydziału lekarskiego. W 1930 został dziekanem tego wydziału.

Od 1928 przez 7 lat był prezesem Poznańsko-Pomorskiej Izby Lekarskiej. Piastował różne stanowiska w towarzystwach higieny, organizacji “Straż”, międzypartyjnym “Kole Politycznym”, Lidze Katolickiej, w Radzie Miasta Poznania.

1876 Urodził się Sylwester Pajzderski, architekt, decernent Wydziału Rozbudowy Miasta Poznania, architekt miejski Kalisza.

Jak samodzielny architekt  pracował w Berlinie w latach 1906–1918. Następnie w Kaliszu sprawował funkcje architekta miejskiego i  kierownika Wydziału Budowlanego.

W 1924 na 12 lat wybrany uchwałą rady miejskiej w Poznaniu płatnym członkiem magistratu. Objął decernat Wydziału Rozbudowy Miasta i funkcję tą pełnił do kwietnia 1931. Od 1925 w gestii jego obowiązków było kierowanie Komitetem Rozbudowy Miasta oraz rozdzielanie kredytów na budowę domów mieszkalnych.

W czasie okupacji pracował w Poznaniu w miejskim wydziale budowlanym, a od 1945 w Wydziale Planowania i Rozbudowy Miasta.  Zaprojektował m.in. koncepcje przestrzenne dla Dziecińca pod Słońcem przy Drodze Dębińskiej oraz Osiedla Warszawskiego.

Na zdjęciach Dziedziniec pod Słońcem i Łazienki Rzeczne po rewitalizacji, wrzesień 2020

1886 Na zapalenie płuc zmarł Kazimierz Kantak, działacz polityczny, reprezentant interesów Wielkiego Księstwa Poznańskiego.

Od 1862 r. poseł do parlamentu pruskiego, gdzie broniąc spraw polskich zyskał miano przywódcy reprezentacji narodowej. Działał też w Towarzystwie Pomocy Naukowej, Centralnym Towarzystwie Gospodarczym i Związku Spółek Zarobkowych.

Był wielkim miłośnikiem Tatr i czynnie wspierał założone w 1873 r. Towarzystwo Tatrzańskie, co upamiętniono nadając zwężeniu Doliny Kościeliskiej w Tatrach miano Bramy Kantaka.

Nie pozostawił rodziny, był bowiem w stanie bezżennym z powodu oszpecenia w młodości jego twarzy przypuszczalnie przez odziedziczoną chorobę skrofuliczną – przewlekłą gruźlicę węzłów chłonnych szyi. Nabożeństwo żałobne w kościele farnym Św. Marii Magdaleny w Poznaniu podczas uroczystości żałobnych w dniu 31 grudnia 1886 r. celebrował ks. Leonard Ostrowicz.

Pogrzeb Kazimierza Kantaka stał się wielką manifestacją ludności z terenu całej Polski oraz Polaków z zagranicy. Mimo niepogody i przenikliwego zimna w kondukcie pogrzebowym uczestniczyło ok. 15 tysięcy osób, a w tym czasie zamknięte były wszystkie polskie sklepy, restauracje i inne lokale.

Dwudniowe uroczystości pogrzebowe zakończyły się pochowaniem Kazimierza Kantaka w Poznaniu na nieistniejącym dziś cmentarzu farnym przy ul. Grunwaldzkiej (Bukowskiej). Cmentarz został zlikwidowany przez okupanta w czasie drugiej wojny światowej.

Śmierć Kantaka odbiła się szerokim echem. Pisały o nim nie tylko gazety z terenu zaboru pruskiego, ale również z dwóch pozostałych zaborów, gazety niemieckie oraz petersburskie „Nowosti”.

Po odzyskaniu niepodległości w 1919 r w Poznaniu nadano imię Kantaka ulicy, która poprzednio nosiła nazwisko Bismarcka. 5 maja 1988 r w 110. rocznicę nadania Kantakowi tytułu Honorowego Członka Towarzystwa Tatrzańskiego, z inicjatywy Komisji Historii i Tradycji ZW PTTK w Poznaniu  na frontonie domu, w którym mieszkał i zmarł Kantak, przy ul. Garbary 26, odsłonięto tablicę pamiątkową. Z tej samej okazji wydany został także medal pamiątkowy.

Na podstawie tekstu Leonarda Dwornika na www.krzemieniewo.

1892 W Łodzi urodził się Zygmunt Piękniewski, poznański działacz komunistyczny i społeczny. Rewolucjonista z 1905, uczestnik walk I i II wojny światowej, powstaniec warszawski, założyciel i współzałożyciel organizacji i partii robotniczych.

Podczas I wojny światowej walczył m.in. pod Verdun (1916) i Arras (1917). Dostał się do niemieckiej niewoli. Do ojczyzny powrócił z armią Józefa Hallera. Od maja 1920 mieszkał w Poznaniu.

Rozpoczął pracę w zakładach “H. Cegielski”. Jednocześnie zaangażował się w działalność ruchu robotniczego. W czerwcu 1920 był jednym z założycieli poznańskiego ruchu robotniczego, 23 września 1921 przewodniczył pierwszemu publicznemu wiecowi komunistycznemu w Poznaniu przy ul. Grunwaldzkiej (u zbiegu z ul. Śniadeckich).

W 1924 wspólnie z Alfredem Bemem założył Komitet Bezrobotnych. W 1927 był jednym ze współzałożycieli PPS-Lewica.

Podczas okupacji w Poznaniu handlował na rynku Łazarskim, a od końca 1939 pracował w DWM (przejęte przez Niemców zakłady HCP) przy produkcji parowozów. Od 1940 wraz z innymi polskimi pracownikami fabryki zaczął organizować tajną organizację, której celem był m.in. sabotaż fabryczny.

Podczas powstania warszawskiego walczył o zdobycie budynku PASTy (20 sierpnia 1944) i poczty przy ul. Nowogrodzkiej. 9 września 1944 ranny w wyniku wybuchu granatu. Po wojnie pełnił wiele funkcji: m.in. przewodniczącego pierwszej Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu, przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej, posła do Krajowej Rady Narodowej i posła do Sejmu Ustawodawczego.

Organizował pracę Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w województwie poznańskim oraz poznańskich organizacji sportowych (m.in. Polskiego Związku Bokserskiego i Polskiego Związku Hokeja na Trawie). Był Przewodniczącym Prezydium Społecznego Komitetu Budowy pomnika Karola Świerczewskiego.

1911 Początki Muzeum Etnograficznego nierozerwalnie związane są z działalnością Towarzystwa Ludoznawczego, założonego w Poznaniu w 1910 roku. Jego prezesem została wówczas Helena Cichowicz, która wraz z córką Wiesławą zajęła się kolekcjonowaniem i opracowywaniem zbiorów etnograficznych.

Ich zaangażowanie i pasja doprowadziły do otwarcia, 28 grudnia 1911 roku, pierwszej wystawy etnograficznej w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu. [Źródło: MNP]

1916 Urodził się Gerard Labuda, polski historyk, mediewista, wydawca źródeł skandynawskich i anglosaskich do historii Słowian zachodnich.

W latach 1962-1965 pełnił funkcję rektora UAM. Do jego zasług organizacyjnych należało powołanie rady doradczej w postaci kolegium rektorskiego oraz istniejącego do dziś Kolegium Rektorów Miasta Poznania.

Od 1964 członek korespondent PAN, od 1968 członek rzeczywisty. W latach 1972-1975 i 1980-1981 prezes Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

W 1968 r. jego dwaj synowie – studenci UAM – wzięli udział w protestach Marca’68, przez co stał się Labuda przedmiotem działań władz państwowych. Wezwany do ministerstwa w celu wyjaśnienia tej sprawy odparł, że jego (jako “dawnego rektora”) synowie stanęli w marcu 1968 r. po właściwej stronie. W rezultacie działań specjalnej komisji wiceministra Mistewicza, z dniem 1 września 1970 r., pod pretekstem “polityki jednoetatowości”, został zmuszony do zaprzestania pracy na UAM – zezwolono mu jedynie na kontynuowanie pracy w Instytucie Historii PAN.

Dzięki wsparciu ze strony ministra szkolnictwa wyższego Henryka Jabłońskiego uzyskał jednak bezterminowy urlop bezpłatny, co umożliwiło mu formalnie zachowanie stanowiska profesora na UAM. Dzięki temu – mimo prób przerwania owego urlopu w latach 1974-1975 przez rektora UAM Benona Miśkiewicza – mógł on (choć już bez wynagrodzenia) nadal kierować aż do przejścia na emeryturę w 1986 r. pracami swojego zakładu, a okresowo prowadzić również wykład kursowy. [fot: www.amu.edu.pl]

Uroczystość dekoracji sztandaru Polskiej Akademii Nauk w Pałacu W Kórniku. Na zdjęciu: drugi od mikrofonu stoi profesor Gerard Labuda (1916-2010), historyk, w latach 1972-80 prezes poznańskiego oddziału PAN; pierwszy od prawej stoi Jerzy Zasada, I sekretarz KW PZPR w Poznaniu, drugi od lewej prof. Marceli Kosman,  20.10.1978, foto: Stanisław Wiktor / Cyryl

1918 Powstańcy wielkopolscy aresztowali pruskich generałów, z komendantem twierdzy Pozen, Fritzem von Hahnem na czele. Zdobycie cytadeli fortu Grolmann i arsenału przy ul. Wielkie Garbary. Komisariat NRL mianuje tymczasowym dowódcą powstania kpt. Stanisława Taczaka (równocześnie otrzymał on promocję na stopień majora).

Jeszcze tego dnia powołano do życia Komendę Miasta (powołał ją Wydział Wykonawczy Rad Robotniczych i Żołnierskich) z mieszanym składem polsko-niemieckim który miał w założeniu zapobiec rozlewowi krwi, gdyż Naczelna Rada nie chciała wybuch powstania w przeciwieństwie do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Wkrótce utworzono Komendę Główną Wojsk Powstańczych z kapitanem (w tej samej chwili awansowanym na majora) Stanisławem Taczakiem na czele. Natomiast szefem sztabu został kapitan Stanisław Łapiński.

Fort Grolman, w tle Browar Huggera, fot: poznanczyk.pl

1918 Pluton poznańskich skautów pod dowództwem Wincentego Wierzejewskiego zajął redutę Grollmana, rozbrajając 200 artylerzystów oraz zdobywając znaczne ilości broni i amunicji. Pluton pełni również straż na lotnisku w Ławicy. 26 stycznia wraz z całym garnizonem złożył na Placu Wilhelmowskim (Wolności) przysięgę.

1930 Po trzech miesiącach funkcjonowania zakończył działalność Teatr Popularny im. Wojciecha Bogusławskiego.

Przepych inscenizacji nie przyniósł jednak oczekiwanego sukcesu prestiżowo-finansowego. Zawiodło pod tym względem także wystawienie znanej bajki Grimm, Śpiąca królewna. Resztką zasobów finansowych dyrekcja Teatru Popularnego wyznaczyła na dzień 27 grudnia, premierę Ogniem i mieczem według powieści Henryka Sienkiewicza, w reżyserii Pietruszyńskiego.

Pomimo zaawansowanych prób do premiery nie doszło. Krawiec teatralny, który był właścicielem części kostiumów, wyniósł je – po awanturze osobistej z reżyserem – w nocy z 26 na 27 grudnia poza gmach teatru. Ten incydent wystarczył do “wykończenia” ciekawie zapowiadającej się sceny.

Oficjalnie, w dniu 28 grudnia 1930 roku Teatr Popularny im. Wojciecha Bogusławskiego w Poznaniu przestał istnieć. Wanda Siemaszkowa spłacała przez wiele lat ze swej gaży pobieranej w innych teatrach zobowiązania zaciągnięte przez nią na rzecz Teatru Popularnego. Aktorzy zrzekli się solidarnie swych należności ciążących na tej wielkiej aktorce, ale nie bardzo fortunnej dyrektorce.

Teatr Popularny im. Wojciecha Bogusławskiego dysponował sceną w Domu  Rzemieślniczym przy ul. Ratajczaka. Jerzy Koller, informując o powstaniu czwartej wówczas w Poznaniu placówki teatralnej, notuje: “Olbrzymia sala (około 1200  miejsc) oraz scena zostały gruntownie przebudowane, tak że odpowiadać będą najnowszym wymogom, stawianym dziś teatrom za granicą”.

Fakt kierowania teatrem przez jedną z najwybitniejszych osobistości sceny polskiej, Wandę Siemaszkową, nadawał imprezie wagi specjalnej. Konkluzja sprawozdania jednego z czołowych dzienników poznańskich, mówiąca, że: “Pozyskanie artystki tej miary dla naszej placówki zapewnia Teatrowi Popularnemu fachowe i na wieloletnim doświadczeniu oparte kierownictwo”, dobrze oddaje klimat optymizmu, który panował w chwili zakładania teatru.

Źródło: Zbigniew Nowosad, Zbigniew Osiński, Teatr Popularny im. Wojciecha Bogusławskiego w Poznaniu. Kronika Miasta Poznania, nr 1/1964, Zdjęcia: wnętrza Izby Rzemieślniczej przy ul. Niezłomnych, fot. Witold Czarnecki, Archiwum Izby Rzemieślniczej / Cyryl, rok 1969

1937 W budynku dawnej powozowni, przy dzisiejszej ulicy Dąbrowskiego otwarto kino – Adria, dzisiejsze kino Rialto.

Pierwsi widzowie oglądali tu seans we wtorek, 28 grudnia 1937 r. – była to “Barbara Radziwiłłówa” z Jadwigą Smosarską w roli głównej.

Kino miało wtedy 400 miejsc i nazywało się “Adria”, a jego twórcą był Józef Petrykowski. Podczas okupacji działało jako “Kammer Lichtspiele”

Bardzo ważnym epizodem w historii “Rialto” było zainaugurowanie życia kinowego w wyzwolonym Poznaniu. Tu bowiem 21.03.1945 r. odbyła się pierwsza projekcja filmowa – była to radziecka komedia muzyczna “Świniarka i pastuch” I.A. Pyriewa z 1941 r. poprzedzona najnowszym wydaniem Polskiej Kroniki Filmowej. Kino – które wtedy przybrało nazwę “Jedność” – było wypełnione po brzegi, a jego otwarciu towarzyszyło odegranie hymnu narodowego. Wkrótce – 29 stycznia 1946 r. – zmieniło nazwę na Rialto.

1970 Pierwsze tramwaje zaczęły kursować ulicą Przybyszewskiego.Na nowej trasie uruchomiono linię nr 20 z Górczyna na Ogrody. Do obsługi wyznaczono wagony typu N oraz 102Na.

Do 14 sierpnia 1985 roku tor pomiędzy ulicami Bukowską a Marcelińską był torem odstawczym dla tramwajów, które nie mieściły się w zajezdni Głogowska. W dni robocze po godzinie 19.00 na ul. Przybyszewskiego odstawiano wagony, które wyjeżdżały następnego dnia po godzinie 4.00. Z kolei w weekendy i święta wagony stacjonowały na wspomnianym odcinku cały dzień. [źródło: MPK Poznań]

2005 Premier Kazimierz Marcinkiewicz powołał Tadeusza Dziubę na stanowisko wojewody wielkopolskiego.

2010 O godzinie 6:41 ostatnia bimba opuściła zajezdnię przy ulicy Gajowej.

To koniec zajezdni sprzedanej prywatnemu, portugalskiemu inwestorowi. Od tej pory tabor MPK będzie „nocował” na ulicach Poznania, a konkretnie na pętlach Wilczak, Starołęka i Górczyn. Zajezdnia tramwajowa przy ulicy Gajowej była w posiadaniu poznańskiej komunikacji od 1886 roku.

Początkowo znajdowały się tutaj m.in. wozownia na 20 wagonów, stajnia na 80 koni i kuźnia. W kolejnych latach zajezdnia była modernizowana.

W swoim dzisiejszym kształcie funkcjonowała od 1936 roku. W 1962 roku dyrekcja MPK przeniosła się na ulicę Głogowską, a zajezdnia przy Gajowej przekształciła się przede wszystkim w zakład remontowy.

fot: Maciej Koterba

2018 W wieku 78 lat zmarł prof. Jan Sandorski, wybitny prawnik, światowy autorytet w zakresie praw człowieka.

Był wybitnym znawcą prawa międzynarodowego publicznego i uznanym światowym autorytetem zwłaszcza w zakresie prawa traktatów i praw człowieka. Jego dorobek naukowy obejmuje także pozycje dotyczące stosunków polsko-niemieckich oraz Poznańskiego Czerwca 1956 r. Jest autorem niezwykle poczytnego zbioru anegdot z życia Wydziału Prawa i Administracji pt. „Nie deptać prawników”.

W latach 1996-1999 był rektorem Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa. Był członkiem Doradczego Komitetu Prawnego przy Ministrze Spraw Zagranicznych oraz doradcą prawnym delegacji polskiej na sesje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Przez wiele lat zajmował się także pracą szkoleniową w Poznańskim Okręgowym Związku Żeglarskim. Starał się być wierny dewizie: „Pamiętaj, żebyś się nie wstydził przed lustrem”. [Źródło: Biuro Prasowe UAM, fot. Od lewej: Jan Sandorski Krzysztof Skubiszewski – Klub OdNowa, 1965 – 68, zdjęcie Jerzego Nowakowskiego / Cyryl]

ZDARZYŁO SIĘ 28 GRUDNIA

801 Barcelona została stolicą hiszpańskiej marchii Królestwa Franków. Syn cesarza Karola Wielkiego Ludwik Pobożny zdobył Barcelonę po rocznym oblężeniu.

1831 Powstała organizacja “Zemsta Ludu”. Na czele Joachim Lelewel i Józef Zaliwski.

1856 Urodził się Thomas Woodrow Wilson, polityk amerykański. Prezydent USA w latach 1913 – 1921, twórca pokojowego programu znanego jako „Czternaście Punktów”, współtwórca Ligi Narodów, laureat Pokojowej Nagrody Nobla.

1866 Urodził się Szymon Askenazy, historyk i dyplomata. Był pierwszym polskim ministrem pełnomocnym przy Lidze Narodów. (zm. 22.06.1935).

1895 W paryskim “Grand Café” miał miejsce pierwszy pokaz filmu „Wyjście robotnic z fabryki w Lyonie” nakręcony przez braci Lumiére.

1895 Wilhelm Röntgen opublikował pierwszy artykuł o odkryciu promieniowania rentgenowskiego (promieniowania X).

1903 Urodził się John Neumann – amerykański matematyk. Był współtwórcą pierwszego elektronicznego komputera, twórca matematycznych podstaw mechaniki kwantowej.

1909 Amerykański fizyk i inżynier Robert Goddard ogłosił pierwsze prace teoretyczne na temat rakietowych zespołów napędowych. Goddard zaprezentował również projekty silników napędzanych energią słoneczną.

1925 Zmarł śmiercią samobójczą Siergiej Jesienin, poeta rosyjski, twórca refleksyjnej liryki związanej z tradycją wsi rosyjskiej i jej przyrodą.

1925 W Polsce rozpoczęto reformę rolną. Parcelacja odnosiła się do majątków powyżej 180 ha, na kresach – 300 ha i zakładała parcelację 200 tys. ha rocznie.

1930 Księstwo Luksemburg udzieliło zezwolenia Radiu Luksemburg na rozpoczęcie działalności. W latach 50. i 60. Radio Luksemburg było jedyną radiostacją komercyjną, nadającą po angielsku swoje programy na Europę i jedyną nadającą rock and roll.

1954 Urodził się Denzel Washington, aktor amerykański.

1956 Urodził się Nigel Kennedy, brytyjski skrzypek mieszkający w Polsce.

1963 Do eksploatacji został przekazany rurociąg naftowy “Przyjaźń”, transportujący ropę naftową z Uralu do Polski, NRD i Czechosłowacji.

1969 Urodził się Linus Torvalds, fiński informatyk, twórca systemu Linux.

1971 Urodził się Roberto Cecon, włoski skoczek narciarski.

1975 Numer 1 amerykańskiej listy przebojów: “Saturday Night” – Bay City Rollers.

1989 Sejm PRL przyjął pakiet ustaw zmieniających ustrój gospodarczy tzw. plan Balcerowicza. Po latach PRL gospodarkę cechował chaos w dziedzinie finansów i produkcji. Inflacja sięgała 250 % rocznie, wielki deficyt w handlu zagranicznym przy niskim poziomie rezerw walutowych stawiał Polskę w oczach zagranicznych pożyczkodawców w kręgu potencjalnych bankrutów. Na rynku wewnętrznym utrzymywał się stały niedobór towarów; kartkowe racjonowanie żywności, alkoholu, obuwia. Plan Balcerowicza ustabilizował gospodarkę i otworzył ją na świat.

1984 W Koblencji w RFN odbył się ślub Thomasa Andersa, wokalisty Modern Talking z Norą Balling.

Imieniny obchodzą; Antoni, Cezary, Godzisław, Teofila, Gemma, Dobrowieść, Domna, Domniusz, Emma, Troadiusz.

Imię Emma pochodzi z języka germańskiego. Kobieta o tym imieniu ma niespokojną naturę i jest dość drażliwa. Ma silną osobowość, ceni wolność myśli. Czyta dużo książek. Całe życie postępuje tajemniczo, nie ujawniając swych osobistych spraw.

Teofila znaczy po grecku: “miła Bogu”. Kobieta o tym imieniu łatwo przystosowuje się do zmiennych okoliczności. Jest bardzo uczciwa. Lubi kontakty towarzyskie i podróże. Ma zdolności literackie, a także muzyczne.

Imię Antoni wywodzi się od starożytnego rodu rzymskich Antoniuszów, z których najsłynniejszy był Marek Antoniusz. Mężczyzna o tym imieniu jest doskonałym znawcą charakterów. Bywa wszechstronnie wykształcony, a dzięki krytycznemu umysłowi odnosi poważne sukcesy. Sprzyja temu jego stały charakter, pewność siebie i lojalność wobec postanowień. Przy swej upartości i bezkompromisowości nie powinien zajmować kierowniczych stanowisk.

Imię Cezary wywodzi się z łaciny. Badacze nie są zgodni, co do jego pochodzenia – niektórzy łączą je ze słowem oznaczającym dziecko urodzone przez cesarskie cięcie, inni z wyrazem służącym opisowi osoby o długich włosach. Cezary jest pracowity, lubi pogłębiać swoją wiedzę, ciągle doskonali warsztat zawodowy. Szybko osiąga sukcesy, dorabia się i zakłada rodzinę. Jest nerwowy i impulsywny.