Grafiki i Akwarele Hieronima Różańskiego

Hieronim Różański (1929-2000) był architektem wnętrz, projektantem w zakresie rekonstrukcji i rewaloryzacji detali architektonicznych oraz wnętrz zabytkowej architektury. Po ukończeniu studiów w 1954 roku na Wydziale Architektury Wnętrz w PWSSP w Poznaniu (później Akademia Sztuk Pięknych, obecnie Uniwersytet Artystyczny ) projektował detale architektoniczne we wnętrzach i na wszystkich elewacjach Starego Rynku w Poznaniu, Wadze Miejskiej, Domkach Budniczych oraz w “Arsenale”. W latach 70-tych zajmował się rewaloryzacją i współczesną aranżacją zamków w Głogowie, Łagowie, Żarach oraz pałaców w Rogalinie, Czempiniu i Trzebiniach. Równolegle zajmował się malarstwem, grafiką, rysunkiem i rzeźbą. W każdej z dziedzin sztuki, którą uprawiał osiągnął mistrzowski poziom. Brał udział w wielu wystawach zbiorowych i ponad 20 indywidualnych. Był laureatem licznych konkursów i zdobywcą wielu nagród (m.in. pięciu nagród w konkursie graficznym im. Jana Wronieckiego).
Na wystawie w Muzeum Archidiecezjalnym pokazane zostaną akwarele i grafiki tego wszechstronnego artysty które tak opisuje we wstępie do katalogu wystawy Dr Rafał Boettner-Łubowski: “…W wielu przypadkach w omawianych dziełach zachwyca nas “brzmienie” koloru: czasem bardziej świetlistego, innym razem szlachetnie stonowanego oraz swoboda i lekkość nakładanych przez artystę laserunków. W swych akwarelach Różański wydaje się najczęściej wrażliwym “neotradycjonalistą”, który nie chce szokować, lecz stara się oddać różnorodne oblicza piękna natury, także te, o nieco bardziej niepokojącym charakterze, co odczuć można chociażby w akwarelach artysty przedstawiających wzburzone, niespokojne morze.”
“…Jako grafik Różański inspirował się przede wszystkim ekspresjonistycznymi środkami obrazowania, tworząc perfekcyjne pod względem warsztatowym odbitki, w których zaskakuje maestria i płynność naniesionych linii, które sugerować miały antynaturalistycznie pojmowane relacje świetlne. Zdecydowana stylistyka tych prac, ich silna ekspresja, śmiałe deformacje formy i przestrzeni – prowokują w tym przypadku dzieła “mocne” pod względem siły wyrazu, lecz i tym razem nie pozbawione zauważalnej nastrojowości i wrażliwości.”
http://utagor.wix.com/hieronim
Krystyna Różańska-Gorgolewska