Plakat musi śpiewać
Plakat spełnia rolę służebną, takie jest jego zadanie i tego obowiązku nie może się pozbyć. Ale niewątpliwie najważniejszym miernikiem jego wartości jest nie to, co ma do przekazania lecz to co ma sam do powiedzenia. (…) sztuka plakatu zbliża się (…) najbardziej do jazzu: wszystko polega na umiejętności zagrania cudzego tematu „po swojemu”, (…) ożywienia go własnym duchem, zagrania go tak aby podstawowy motyw wyczuć można było uchem (…). Bo co tu ukrywać, plakat musi śpiewać! I na pytanie, co ważniejsze: oko czy mózg, odpowiadam ucho. Najważniejsze jest UCHO! (Jan Lenica, s. 24. [w:] Dokumentacja obrad Sympozjum zorganizowanego z okazji I Międzynarodowego Biennale Plakatu, Warszawa 1966).
KONCEPCJA WYSTAWY
Koncepcja wystawy i jej katalogu oparta jest na pomyśle ekspozycji z 1994 roku w Museum für Kunst und Gewerbe w Hamburgu zatytułowanej Plakatkunst von Toulouse-Lautrec bis Benetton, autorstwa kuratora tamtejszych zbiorów plakatu Jürgena Döringa.
Przegląd zbiorów sztuki plakatowej Galerii Plakatu i Designu Muzeum Narodowego w Poznaniu zaowocował przekonaniem o możliwości podjęcia próby podobnej prezentacji, aczkolwiek dopasowanej do polskiej specyfiki i posiadanych obiektów.
W kolekcji międzynarodowego plakatu poznańskiego Muzeum znajdują się prace artystów od Alfonsa Muchy po współczesnych twórców takich jak Gunter Rambow czy Alain Le Quernec (obaj nagrodzeni przez Muzeum Nagrodą im. Jana Lenicy), w tym także znakomitych artystów polskich, spośród których wymienić można chociażby Jana Młodożeńca, Jana Lenicę, czy Henryka Tomaszewskiego. Poznańska kolekcja zawiera także kilka plakatów takich znakomitości jak Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Robert Rauschenberg, Joan Miró oraz Salvador Dali (które również prezentowane są na wystawie).
EKSPOZYCJA
Najlepsze lata sztuki plakatowej przypadły na wiek XX. Plakat narodził się już pod koniec XIX wieku, ale dopiero w następnym stuleciu wykształcił w pełni swój własny język, jak i w niebywały sposób wzbogacił się o środki formalne. Schyłek minionego wieku sygnalizował już jednak powolny zmierzch tradycyjnych funkcji plakatu jako środka przekazywania informacji. Zaczęły wypierać go inne, bardziej nowoczesne, formy komunikacji. Obecne stulecie nie jest czasem całkowitego „wymarcia” gatunku plakatu, on po prostu przestał, w istotnym stopniu, spełniać swoją dotychczasową rolę w przestrzeni publicznej. Dla wielu twórców plakat stał się, w większym stopniu, bardzo atrakcyjnym środkiem realizacji własnego programu artystycznego.
Na wystawie prezentowanych jest prawie 400 obiektów. Spośród 29000 znajdujących się w zbiorach Galerii Plakatu i Designu Muzeum Narodowego w Poznaniu zostały wybrane te najbardziej intrygujące, najciekawsze. Są wśród nich prace twórców polskiej szkoły plakatu (H. Tomaszewski, J. Lenica), artystów z Japonii (S. Fukuda, I. Tanaka), Niemiec (G. Rambow, G. Kieser, H. Matthies), Szwajcarii (R. Schraivogel, D. Brun, A. Hofmann, H. Leupin, C. Windlin), Francji (A. Le Quernec, M. Quarez, grupa Grapus), Skandynawii (P. Arnoldi, P. Bysted, T. AArtomaa, K. Piippo), plakaty psychodeliczne, eksperymentalne, teatralne, reklamowe, obejmujące okres od końca XIX wieku po koniec ostatniego stulecia.