Teatr Wielki im.Stanisława Moniuszki w Poznaniu

Adres: Fredry 9
Poznań

Teatr Wielki im.Stanisława Moniuszki w Poznaniu - zapowiedzi wydarzeń

ODCIENIE ZIELENI. THE GREEN / ŚWIĘTO WIOSNY –

ODCIENIE ZIELENI. THE GREEN / ŚWIĘTO WIOSNY


THE GREEN
w wykonaniu

choreografia ED WUBBE
muzyka JOHANN SEBASTIAN BACH
scenografia i światła ED WUBBE
kostiumy PAMELA HOMOET

prapremiera: Scapino Ballet, 15/02/2006
premiera polska: Polski Balet Narodowy, 25/06/2010



Dyrektor zespołu Scapino Ballet z Rotterdamu należy do najbardziej cenionych i wszechstronnych choreografów holenderskich. Debiutował we wczesnych latach osiemdziesiątych, współpracując gościnnie z różnymi zespołami tańca współczesnego w Holandii. Jego pierwsze prace pojawiały się najczęściej w programach Intro-Dans w Arnhem, Werkcentrum Dans w Rotterdamie, Nederlands Dans Theater i NDT Junior w Hadze, a od 1987 roku już regularnie w repertuarze Scapino Ballet, z którym wkrótce związał się kontraktem choreografa-rezydenta. Z roku na rok przybywało jego prac w dorobku tego zespołu, obok choreografii Nilsa Christe, Hansa van Manena i Jana Linkensa. W 1990 roku ogromny sukces obniósł jego balet Rameau. Łącząc w nim ideę klasycznej harmonii z emocjonalnością i siłą tańca współczesnego nie tylko zrywał z konwencjonalną estetyką baletu, ale też wytyczał nowy kierunek poszukiwań artystycznych, a wkrótce także nowy wizerunek zespołu, z którego znany jest on do dziś. Nic więc dziwnego, że po przejęciu przez Eda Wubbe dyrekcji Scapino Ballet w 1992 roku, zespół pod jego przywództwem zaczął budować nowy, awangardowy repertuar. Już w tym samym roku sensację wzbudziła jego choreografia Kathleen. Recenzentka „Dance Magazine” napisała, że mogłaby ją oglądać wciąż i wciąż na nowo.


W 1993 roku jego spektakl zatytułowany Perfect Skin został obwołany „opus magnum” choreografa. Skomponowany był na dużą grupę tancerzy, którzy z matematyczną dokładnością odzwierciedlali monumentalną muzykę Johanna Sebastiana Bacha. Dzieła kantora od św. Tomasza zajęły zresztą wyjątkowe miejsce w całej twórczości choreografa, stały się także osnową muzyczną takich baletów, jak: Sister Fury (2004), Paramount (2005), The Green (2006) i innych.


W choreografii The Green Wubbe nadal pozostał na poziomie baletowej abstrakcji, ale jeszcze dalej odszedł od klasycznej harmonii ruchu. Wyraz muzyki ma dla twórcy pierwszorzędne znaczenie, to on buduje choreografię i nadaje jej znaczenie. O wyborze chóru wstępnego z Pasji wg św. Jana Ed Wubbe mówił: „Ta muzyka ma na mnie taki sam wpływ, jak przebywanie w katedrze. Wręcz oszałamiający, co oczywiste, lecz w nieproporcjonalnej do mnie skali. Sprawia, że człowiek czuje się mały i nic nieznaczący. Wzbudza uczucie strachu i trwogi. W The Green wykorzystuję muzykę, aby wyrazić ludzką słabość i znikomość w obliczu wszechogarniającej siły”. Tak jak wybór muzyki odzwierciedla przesłanie, jakie ma dla widzów choreograf, tak pomysł rozegrania całego baletu na sztucznej trawie w dużej mierze warunkuje i zmienia ruch, który jest materią dzieła. Choreograf podkreśla problem specyficznego „ślizgania się” tancerzy po tej powierzchni, tak innej od podłogi sali baletowej.


Jeden z solistów pracujących z choreografem nad The Green mówił, że metoda tworzenia stosowana przez Eda Wubbe w równym stopniu angażuje w proces twórczy także tancerzy: „Ed zawsze pozostawia nam wolną rękę, jeśli chodzi o nasz wkład artystyczny. Dużą zaletą pracy z tym samym choreografem któryś raz z rzędu jest to, że można kształtować nowe ruchy, które będą spójne z jego językiem tańca”. Do dziś choreograf stworzył dla swego zespołu ponad trzydzieści baletów, w tym siedem pełnospektaklowych. Oprócz Perfect Skin, były to: nowa wersja Kathleen (1994), Romeo & Julia (1995), Nico (1997), The Schliemann Pieces (1998), Tsjaikovski P.I. (2002) i ORFEO SHOWS/Operation Orfeo (2003). Do równie ciekawych należą też jego mniejsze formy, jak: Plot (2001) do muzyki Dmitrija Szostakowicza, Out of China (2002) i Quartet (2007) do muzyki Suzanne Oberbeck.

Katarzyna Gardzina




ŚWIĘTO WIOSNY
w wykonaniu Kieleckiego Teatru Tańca

muzyka IGOR STRAWIŃSKI
choreografia ANGELIN PRELJOCAJ
asystentka choreografa CLAUDIA DE SMET
scenografia THIERRY LEPROUST
kostiumy ERIC BERGÈRE
światło MARION HEWLETT
choreolog DANY LÉVÊQUE


Premiera Święta wiosny w choreografii Angelin Preljocaj’a odbyła się w 2001 r. w Staatsballett Berlin. W premierze udział wzięli tancerze Ballet Preljocaj i Staatsballett Berlin. Preljocaj rozgrywa akcję spektaklu w minimalistycznej scenografii. W przestrzeni, w której dokonana zostanie ofiara, znajdują się sześciany imitujące trawiasty grunt. Ta oszczędna, surowa sceneria uwydatnia pierwotną, silną relację pomiędzy naturą a człowiekiem. Staje się nie tyle tłem, co współuczestnikiem barbarzyńskiego obrzędu. Choreografia Preljocaja uwydatnia rozdźwięk pomiędzy konstytutywnym, pierwotnym związkiem człowieka z naturą, a kruchą, złudną relacją z drugim człowiekiem. Dramatyzm rozgrywających się wydarzeń spotęgowany jest realistycznym ukazaniem relacji i agresji.

Mężczyźni obserwują zmysłowo poruszające się kobiety. Narasta energia witalnej seksualności. Soczystość i gwałtowność ruchów potęguje współodczuwanie tworzących się par. W rytmicznym pędzie Gromada wpada w trans, podczas którego przenika przez nią myśl naznaczenia ofiary. Staje się to niepostrzeżenie. Gromada otacza Wybraną ze wszystkich stron. Ona rozpaczliwie próbuje uciec z rytualnego kręgu, szarpie się, dziko i gwałtownie broni swego istnienia. Jest świadoma nieuchronności własnego, okrutnego losu, mimo to pierwotne instynkty każą jej zawzięcie walczyć. Grupa pozostaje nieugięta. Zdziera z Wybranej ubranie, by dokonać rytualnego gwałtu. Upokarzana ofiara zapamiętale broni się nadal, jednak finał obrzędu zbliża się nieuchronnie…

X Poznańska Wiosna Baletowa-EDYCJA POLSKA