Rock a może disco polo? Jakiej muzyki słucha młodzież?

Muzyka to przekaz, który kształtuje styl życia młodzieży. Jakich gatunków muzyki słuchają dzisiaj młodzi ludzie? Czy utożsamiają się z ulubionymi artystami? Badanie przeprowadzone przez socjologa na Uniwersytecie SWPS potwierdza, że coraz częściej odchodzimy od konkretnych rodzajów muzyki na rzecz mainstreamu.

Badania przeprowadzone wśród ponad 570 osób w wieku 15-35 lat pokazują, że młodzież najczęściej wybiera pop (24 proc.), a regularnie włącza disco (30 proc.), rock (28 proc.) i disco-polo (22 proc.).

Subkultury młodzieżowe wśród nastolatków nie przestały istnieć, ale nie są już takie same jak w czasach PRL, czy latach 90. Pełnią pewną formę nisz kulturowych. Autor badania poświęcił się głębszym badaniom 4 subkultur: hip-hopowców, metali, punków i skinheadów.

Niezależnie od analizowanej grupy, zdecydowana większość jej członków deklaruje, że ważne jest dla nich poczucie sensu i osiąganie ważnych życiowych celów mimo trudności, bólu i wyrzeczeń. Członkowie omawianych subkultur młodzieżowych nie są osobami o nastawieniu hedonistycznym czy materialistycznym – podsumowuje dr Lutostański, autor badania.

Jak wygląda obecnie relacja muzyków oraz ich fanów? Z przeprowadzonego badania wynika, że wyznają ten sam światopogląd i system wartości co autorzy tekstów i muzyki, której słuchają. – Sprawdzałem, jak ważne są dla nich teksty piosenek oraz jaką wartość dla nich mają. Ciekawe jest też podejście niektórych muzyków, którzy akceptują fanów dopóki ci wspierają ich wizję świata – mówi dr Michał Jan Lutostański, socjolog Uniwersytetu SWPS.

Klasyczne grupy łączące osoby, które powielają określony zbiór norm i stylu życia, będą jeszcze istnieć, choć brak już w nich wyraźnego pierwiastka kontestacji, jaki spajał je w ubiegłym stuleciu. Będą wciąż ulegać przemianom, ale coraz większe znaczenie będzie miał styl, a nie normy. – Niewykluczone jednak, że w czasach jakiegoś kryzysu ekonomicznego lub militarnego dojdzie do nowej eksplozji subkultur – prognozuje Lutostański.

Wyniki badań zostały podsumowane w ramach pracy doktorskiej Michała Jana Lutostańskiego, napisanej pod kierunkiem prof. Piotra Kwiatkowskiego, i opublikowane w formie książki pt. „Brzydkie słowa, brudny dźwięk” przez wydawnictwo Scholar w 2015 r.